sep
19
2008
1

Volksopstand tegen de privacyschendingen

Europarlementariër in ‘t Veld (D66) sprak dinsdag tijdens Safer Internet Day de volgende woorden:

security-fence-klLangzamerhand is het tijd dat we met driehonderdduizend mensen op de dam gaan demonstreren en de overheid om opheldering gaan vragen

Een volksopstand is waar ze om vraagt. Maar die komt er voorlopig niet. Waarom niet? Omdat, met uitzondering van een kleine groep, de mensen niet zien wat er gaande is.

Vandaar dat ik een poging doe de meest relevante zaken over de steeds verder gaande aantasting van de privacy door de overheid op een rijtje te zetten.

Veel mensen hebben niet in de gaten wat er gaande is doordat de maatregelen in stukjes komen. Iedere losse maatregel leidt niet tot veel discussie. Maar als je ze samen beschouwt, ziet het er heel anders uit.

Hier de meest relevante ontwikkelingen van de laatste tien jaar samengevat:

  • Telecommunicatiewet, wet BOB (Bijzondere opsporingsbevoegdheden) en wet opsporing en vervolging terroristische misdrijven; Op verzoek moet ieder telefoongesprek (vast danwel mobiel) afgeluisterd kunnen worden. In 2008 werden zo 26.000 telefoontaps gedaan (exclusief de geheime van AIVD etc)
  • Wet op de Legitimatieplicht; Iedereen moet in de openbare ruimte een kunnen laten zien wie hij/zij is. Lees ook over de “evaluatie”. (update: 7 juli 2009)
  • Preventief fouilleren; Indien de politie daar aanleiding toe ziet, kan men in aangewezen gebieden iedereen fouilleren.
  • Elektronisch Kind Dossier (EKD) en Verwijzingsindex; Met ingang van dit jaar moet van alle kinderen vanaf hun geboorte een EKD bijgehouden worden met daarin oa 900 vragen over de het kind, de ouders (gelovig of niet, vroeger mishandeld….) en de omgeving (slechte buurt, water dicht bij huis….). Meerdere instanties hebben toegang tot het dossier. Het blijft actief tot het kind 19 wordt en moet nog tot 15 jaar na het laatste incident bewaard worden (dus maximaal tot iemand 34 wordt)
  • Wet Vorderen gegevens; Geeft opsporingsinstanties meer bevoegdheden om gegevens bij verschillende organisaties opvragen. Zo kunnen bijvoorbeeld de uitleengegevens bij een bibliotheek ingezien worden
  • Swift; Nederland staat toe dat Amerika gegevens over internationale betalingen vanuit NL kan inzien
  • Bankgegevens; Nederland staat toe dat Amerika bij buitenlandse vestigingen van Nederlandse banken kan afdwingen de rekeninggegevens van Nederlanders in te zien
  • Vliegtuigpassagiersgegevens (PNR agreement); Europa (en dus NL) heeft ingestemd dat de VS allerlei gegevens over de passagiers krijgen voor vertrek, inclusief geloofsovertuiging indien bekend.

    De Wet Bescherming Personen wordt hiervoor aangepast (voorstel), waardoor het voor andere landen ook mogelijk wordt. (Update 2008-10-21)

  • Wijziging wet op de Telecom; Geeft de ministers de mogelijkheid om mobiele gesprekken af te luisteren en/of te lokaliseren, zonder gerechtelijk bevel en zonder medeweten van de telecomproviders.
  • Europese dataretentiewet; Alle verkeergegevens van mobiele gesprekken, alle positiebepalingen van mobiele telefoons en alle internethandelingen (mail, surfen…) moeten minimaal een half jaar worden bewaard en opgevraagd worden
  • Uitbreiding wet invordering; Alle bovengenoemde verkeersgegevens in Nederland tenminste 12 maanden bewaren (Update: wet doorgevoerd 2008-05-22). (Update 4-9-09: Wet door Eerste Kamer goedgekeurd. Ze hebben wel verzocht om een aanpassing van de wet waardoor voor het internetverkeer een termijn van 6 maanden gaat gelden. Daarvoor is een aanpassing van de wet nodig die eerst weer langs de Tweede Kamer moet. Kabinet heeft inmiddels voorstel gemaakt)
  • Wet Structuur Uitvoeringsorganisatie Werk en Inkomen en BSN; Alle bestanden van uitvoeringsorganisaties moeten op persoon (nu middels Burger Service Nummer) gekoppeld worden. Hier een alfabetische lijst van alle instanties die het BSN moeten gebruiken (update: 15-06-2009)
  • Samengevoegde Wet ongebruikelijke transacties en Wet identificatie bij dienstverlening; Alle grote financiële transacties (€15.000) dienen gemeld te worden. En iedereen moet zich, met terugwerkende kracht, kunnen identificeren bij het openen of hebben van bankrekening of andere financiële diensten (update mei 2008, samenvoegen wetten)
  • Wet Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten; De AIVD mag alle gegevensbestanden binnen overheid en bedrijfsleven opvragen en daarop datamining (patronen zoeken) toepassen
  • Videobewaking; In vrijwel alle gemeenten en in metro’s, bussen, treinen, winkels, winkelcentra, ziekenhuizen, sporthallen, etc… wordt er 24 uur per dag met videocamera’s alles geregistreerd wat plaats vindt
  • Elektronisch Medicatie Dossier: Alle gegevens over gebruikte medicijnen worden per persoon vastgelegd
  • Elektronisch Patiënt Dossier: Alle medische gegevens van een persoon komen in één elektronisch dossier te zitten (wet aangenomen, invoerdatum onduidelijk) (update: 19-02-2009)
  • Verplichte registratie van psychiatrische aandoening bij facturatie door psychiater. Wat u mankeert, kan door de overheid ten alle tijden opgevraagd worden middels de andere maatregelen (Nieuw: 16-04-2009)
  • OV chipkaart; Op naam staand vervoersbewijs dat in de komende jaren voor alle openbaar vervoer met gelden en waarmee alle vervoersbewegingen vastgelegd kunnen worden en dan vervolgens zeven jaar opgeslagen blijven (update 31 augustus 2009). Update 7-7-09: Zie ook voorgenomen koppeling BSN studenten en hun OV chipkaart.
  • Nationale Sigint Organisatie
  • Paspoort met biometrische gegevens; Nieuwe paspoorten worden voorzien van een chip met biometrische gegevens. Deze gegevens komen vanaf 2009 ook in databases en kunnen voor andere doeleinden gebruikt worden. Tevens vanaf eind september 2009 verplicht om ook twee vingerafdrukken op de chip op te slaan. Wet aangenomen op 9 juni 2009 (Update 10-06-2009)
  • Opslaan van DNA van familieleden van verdachten. Voorstel voor wet? Justitie wil breder gebruik (Update 22 juli 2009)
  • Uitwisseling van DNA met andere landen in het kader van opsporen van criminelen. Verdrag van Prüm goedgekeurd in NL (Toegevoegd 22 juli 2009)
  • Registreren en drie dagen bewaren van alle kentekens op knooppunt bij Zwolle. Uitbreiding daar gevraagd. Rotterdam scant alle kentekens op 5 punten en bewaart gegevens 3 maanden. (Update 18 augustus 2009)
  • Inbreken door de politie op computers van verdachten om bewijs te verzamelen. (Toegevoegd 19 mei 2008)
  • Uitbreiding wet op identificatieplicht. Verplichting ID bij je te hebben en vingerafdrukken plus foto’s van iedereen die gearresteerd wordt bewaren in een database (ook als ze onschuldig blijken). Heet nu: “Wet identiteitsvaststelling verdachten, veroordeelden en getuigen “. Goedkeuring door Eerste Kamer op 7 juli. (Update 7 juli 2009)
  • Voorgenomen overeenkomst tussen de VS en Europa om alle gegevens over creditcards, financiën en internetverkeer uit te wisselen (Toegevoegd 29 juni 2008)
  • Aanpassing energiewet waardoor alle huishoudens een zogenaamde slimme meter moeten installeren die in detail bijhoudt wat het verbruik is en waarvan de gegevens eindeloos lang opgeslagen kunnen worden. De verplichting is door de Eerste Kamer uit de wet gehaald. Maar er is geen grens gesteld aan de opslag van gegevens. Het is dus aan de oplettende burgers om op twee punten nee te zeggen (geen meter of geen opslag) (Update: 16 april 2009)
  • Aanpassing op de wet studiefinanciering waardoor de ov-chipkaart van studenten gekoppeld wordt aan hun Burger Service Nummer. In voorbereiding. (Nieuw: 2 juli 2009)
  • Het is de politie toegestaan om foto’s van mensen die zich verdacht gedragen voor beveiligingscamera’s van bijvoorbeeld winkels ongecensureerd te vertonen onder vermelding “overtreder/overvaller gezocht”. Ombudsman maakt protest (Toegevoegd 08-09-2009)

Iedere getroffen maatregel gaat steeds iets verder, ook al roept men bij iedere maatregel dat er een duidelijke grens getrokken wordt. Mooi voorbeeld is de verdediging van (toen nog) minister van Justitie Donner in de Eerste Kamer bij de Wet Opvraging (2005):

Als zij zich aan de wet houden, kan geen opsporingsinstantie deze gegevens daar opvragen. Dit wetsvoorstel maakt het zoeken op profielen in bestanden van anderen niet mogelijk.

Nog geen twee jaar later is middels de Wet op de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten dit wel mogelijk.

Een andere reden waarom mensen niet de straat op gaan, werd afgelopen zaterdag door kamerlid Teeven (VVD) als volgt uitgesproken:

…als je niets te verbergen hebt, heb je ook niets te vrezen.

Dat geeft aan hoezeer mensen niet begrijpen wat er mogelijk is en wat dat kan betekenen. In algemene zin zijn er al verschillende goede replieken op geschreven.

Maar een paar punten verdienen toch expliciete aandacht.

Men ziet zijn eigen gedrag vaak als “goed”. Maar vraag een willekeurig persoon of hij het acceptabel zou vinden als zijn buurman (toevallig ambtenaar op een van de dataministeries) in het elektronisch dossier ziet dat de persoon regelmatig seksvideo’s huurt, behoorlijk veel geld uitgeeft in de slijterij en ook nog eens een registratie heeft van mishandeling van een scheidsrechter, dan is het antwoord waarschijnlijk nee.

Verder is het ook nog zo dat het voor steeds meer functies of maatschappelijke rollen noodzakelijk is door een screening te gaan (denk ook aan wet BIBOB). En voor deze screening zal men het niet nalaten alle beschikbare gegevens te gebruiken. De persoon in kwestie zal nooit weten waarom hij/zij de baan niet gekregen heeft. Misschien mag u straks geen leraar meer zijn omdat uw laatste drie huizen steeds bij een kinderspeelplaats stonden, een bekend patroon van pedofielen.

En wat te denken van het risico dat uw kind uit huis geplaatst wordt omdat uit de dossiers blijkt dat u problemen in het verleden heeft gehad, er alcohol in het spel is en uw kind al twee keer in het ziekenhuis is geweest voor breuken als gevolg van het “vallen van de trap” (ja ja).

Mensen denken dus wel dat er niets aan de hand is, maar de praktijk toont aan dat misschien wel 1 op de 10 Nederlanders als verdacht te boek staat.

Naast dit alles, is er nog het probleem van de kwetsbaarheid van alle data opslag. Hoe goed je ook probeert gegevens te beschermen, procedures en maatregelen te nemen tegen misbruik, voorkomen kan je niet dat het in verkeerde handen valt. Recente gevallen in Engeland laten zien dat er niet zoveel voor nodig is om miljoenen gegevens kwijt te raken. Maar ook in Nederland zijn er voldoende voorbeelden van hoe gegevens op straat komen te liggen.

Het is inherent aan het systeem. Hoe meer je opslaat en hoe meer mensen er gebruik van moeten/kunnen maken, hoe groter de kans is dat er ergens iets mis gaat.

De kamer maakte zich recent druk om de matige afscherming van gegevens van Vecozo. Maar tegelijkertijd stemmen ze in met systemen die vele malen meer gegevens bevatten en door velen malen meer mensen geraadpleegd kunnen worden. De kamervragen voor 2010 kunnen alvast geschreven worden.

Bovenstaande gaat eigenlijk alleen nog maar uit van een goedwillende overheid. En hoe onwaarschijnlijk het ook is dat de overheid ooit kwaadwillend wordt (we zijn toch immers een democratie), het kan.

En dan ligt er een pijnlijke les uit het Nederlandse verleden. Een van de redenen waarom er in Nederland relatief veel Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn omgebracht was omdat we een uitstekende registratie hadden.

Wat we nu neerzetten is een systeem dat vele malen meer gegevens bevat en vele malen beter toegankelijk is. Het is voor een kwaadwillende regering een fluitje van een cent straks om alle ongelovigen of alle alcoholisten op te zoeken en te laten verdwijnen. Dat is immers in het belang van het grote geheel dan.

In de grondwet staan niet voor niets de artikelen 10 tot en met 13:

Art. 10.

1. Ieder heeft, behoudens bij of krachtens de wet te stellen beperkingen, recht op eerbiediging van zijn persoonlijke levenssfeer.

2. De wet stelt regels ter bescherming van de persoonlijke levenssfeer in verband met het vastleggen en verstrekken van persoonsgegevens.

3. De wet stelt regels inzake de aanspraken van personen op kennisneming van over hen vastgelegde gegevens en van het gebruik dat daarvan wordt gemaakt, alsmede op verbetering van zodanige gegevens.

Art. 11.

Ieder heeft, behoudens bij of krachtens de wet te stellen beperkingen, recht op onaantastbaarheid van zijn lichaam.

Art. 12.

1. Het binnentreden in een woning zonder toestemming van de bewoner is alleen geoorloofd in de gevallen bij of krachtens de wet bepaald, door hen die daartoe bij of krachtens de wet zijn aangewezen.

2. Voor het binnentreden overeenkomstig het eerste lid zijn voorafgaande legitimatie en mededeling van het doel van het binnentreden vereist, behoudens bij de wet gestelde uitzonderingen.

3. Aan de bewoner wordt zo spoedig mogelijk een schriftelijk verslag van het binnentreden verstrekt. Indien het binnentreden in het belang van de nationale veiligheid of dat van de strafvordering heeft plaatsgevonden, kan volgens bij de wet te stellen regels de verstrekking van het verslag worden uitgesteld. In de bij de wet te bepalen gevallen kan de verstrekking achterwege worden gelaten indien het belang van de nationale veiligheid zich tegen verstrekking blijvend verzet.

Art. 13.

1. Het briefgeheim is onschendbaar, behalve, in de gevallen bij de wet bepaald, op last van de rechter.

2. Het telefoon- en telegraafgeheim is onschendbaar, behalve, in de gevallen bij de wet bepaald, door of met machtiging van hen die daartoe bij de wet zijn aangewezen.

Maar zo langzamerhand zijn er zoveel wettelijke uitzonderingen, dat de kracht van de oorspronkelijke artikelen is verdwenen. De uitzonderingen zijn tot regel verheven. De grondwet is een farce.

Nu is het nog te overzien en nu wordt er nog geen (zichtbaar) misbruik gemaakt van alle privacyschendingen. Daarom is dit ook het moment om wel aan te geven dat het te ver gaat. De discussie begint op gang te komen, maar moet nog veel breder getrokken worden.

Wat kan je doen?

  • Mail met Eerste Kamerleden, Tweede Kamerleden en politieke partijen. Ze zijn echt wel gevoelig als er veel signalen binnenkomen.
  • Praat er over met vrienden, kennissen, collega’s en familie. Op feestjes, in de kantine en tijdens het sporten. Stuur ze de link naar dit artikel. Zorg dat er een maatschappelijke discussie op gang komt. En als ze dan komen met het argument “als ik niets fout heb gedaan, heb ik toch niets te verbergen”, vraag ze dan of ze wel eens een kleine overtreding hebben begaan, of ze veel drinken, of ze foute boeken gelezen hebben. En of ze het dan bezwaarlijk zouden vinden geen baan te krijgen daardoor, of hun kind afgenomen zien worden.
  • Protesteer, demonstreer

Bron: Steeph

sep
08
2008
0

Privacyschending is geen sciencefiction

Nederlanders komen niet in opstand als overheden en bedrijven het recht op respect voor het privé-leven afbreken. Het is te abstract en overkomt altijd ‘de ander’. Totdat een gewone, blanke Nederlander aan de beurt is. Dan pas schrikken we ons rot, te laat.

STEL U VOOR. Uw zoon gaat naar school, hij kan alleen het schoolgebouw binnen als na een irisscan daarvoor toestemming is gegeven. Gemakshalve wordt via die scan meteen vastgesteld of uw zoon die dag last heeft van agressieve gevoelens en medicijnen moet slikken om te voorkomen dat hij doorslaat.
Of u loopt over straat, er stopt een politiewagen en de u onbekende agent spreekt u onmiddellijk aan met uw naam, omdat hij dit dankzij een chip op uw identificatiekaart al wist nog voordat u de auto zag aankomen.
Of u reist via de Verenigde Staten naar Canada, maar u wordt gearresteerd, omdat uw naam voorkomt op een lijst van verdachte personen waarvan u geen idee had dat u daar op stond, laat staan waarom, maar u wordt onder zware politiebegeleiding naar een land gestuurd waar ze zacht gezegd minder vriendelijk met gevangenen omgaan.
Doe dit niet te snel af als sciencefiction of bangmakerij. Het laatste is waar gebeurd. Een Canadees verdween na een tussenstop in de Verenigde Staten in een cel in Syrië, zonder dat zijn naasten wisten waar hij was. Hij werd gemarteld, maar is uiteindelijk door de Canadese overheid vrijgesproken van welke band met terroristen dan ook. De twee eerste scènes zijn verzonnen, en dus nog geen alledaagse praktijk, maar wel al technisch mogelijk.
Waarom winden zo weinig mensen in Nederland zich op over dit soort ontwikkelingen? Vinden wij het misschien, in tegenstelling tot veel Duitsers, Britten en Amerikanen, geen schending van ons recht op respect voor ons privé-leven, familie- en gezinsleven, onze woning en correspondentie (artikel 8.1 Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden)? Realiseren we ons mogelijk niet wat er langzaam, maar steeds sneller aan het gebeuren is? Of zijn we ervan overtuigd dat de uitzonderingen op dit recht, zoals vastgelegd in artikel 8.2 van dat verdrag, belangrijker zijn en laten we het allemaal gebeuren omdat het voor onze veiligheid, onze gezondheid en ons economisch welzijn is?

De Universiteit van Tilburg bracht in 2005 een rapport uit over veiligheid en privacy, waarin twee toekomstscenario’s voor 2030 worden beschreven. Het voorbeeld van de scholier en de irisscan komt uit dit rapport. Het Rathenau Instituut publiceerde vorig jaar, mede op basis van het Tilburgse onderzoek, een studie met de titel Van privacyparadijs tot controlestaat? Het voorbeeld van de agent die iemand aanspreekt vanwege een chip die de identiteit prijsgeeft, is verzonnen op basis van deze studie.
Wat zich na lezing van beide rapporten onherroepelijk opdringt, is de gedachte dat het voor een leek niet meer te volgen is wat er technisch allemaal mogelijk is. Ontwikkelingen op het gebied van de biomedische wetenschap, de bio- en informaticatechnologie buitelen over elkaar heen en versterken elkaar bovendien nog eens. Een mens kan zich niet druk maken over iets wat hij niet weet of zich niet voor kan stellen. Dit zou een verklaring kunnen zijn voor de Nederlandse gelatenheid, ware het niet dat al die ontwikkelingen voor onze gemiddelde Oosterburen ook moeilijk te bevatten zijn.
De Duitsers herinneren zich echter de Tweede Wereldoorlog en weten dat een staat misbruik kan maken van zijn macht als er politici aan het roer komen die het niet zo nauw nemen met de grondrechten van hun burgers. Nederlanders zouden vanwege diezelfde oorlog ook behoren te weten hoe fout het kan gaan als keurig gerangschikte gegevens van de burgerlijke stand ineens voor een totaal ander doel worden gebruikt. Zou dit besef alleen nog leven bij de ouderen die de oorlog hebben meegemaakt, bij mensen die inmiddels niet meer actief zijn als politicus, ambtenaar, jurist of activist, en onvoldoende zijn doorgegeven aan jongere generaties?
Naast het gebrek aan inzicht in technische mogelijkheden speelt ook het gebrek aan overzicht van wat de staat wettelijk allemaal mag een rol bij de Nederlandse gelatenheid. De studie van het Rathenau Instituut laat zien hoe bevoegdheden voor politie en inlichtingendiensten beetje bij beetje zijn ingevoerd en opgerekt. Eerst mocht alleen op vrijwillige basis bloed worden afgenomen voor DNA-onderzoek bij een verdachte. Daarna werd dat verplicht maar moest het nog wel via de rechter, maar alleen als het om het oplossen van een zwaar misdrijf ging. Vervolgens ging het ook gelden voor minder zware misdrijven, waarbij de bloedafname tevens niet meer via de rechter hoefde te worden geregeld. Inmiddels mag DNA – gevonden op de plaats delict – ook gebruikt worden voor een misdadigersprofiel, oftewel voor het opsporen van verdachten. Elke stap op zich lijkt misschien een kleine, maar met veel kleine stapjes kun je op grote afstand komen te staan van wat de Nederlanders in het privacyparadijs nog aanvaardbaar vonden.

Het is een taak van de politici om dit soort ontwikkelingen nauwlettend in de gaten te houden. Mogelijk lijden zij aan hetzelfde gebrek aan overzicht van wat technisch allemaal mogelijk is en wettelijk allemaal mag. Als dat zo is, dan doen zij hun werk niet goed. Politici behoren zich de vraag te stellen of elk speeltje waar politie, fiscus of veiligheidsdiensten mee aan de gang willen wel nodig is, hoe dat in het grote geheel past en, vooral, of het het doel dient.
Maar waarschijnlijk maken veel politici zich drukker om het vangen van boeven en terroristen en vinden zij daarom het grondrecht dat de staat ons privé-leven ongemoeid moet laten minder belangrijk. Veiligheid is de kreet waarvoor dat recht moet wijken. Met retorische trucs, net zoals in het gewraakte onderwijsvernieuwingsdebat, wordt iemand de mond gesnoerd die in een debat pleit voor een ander evenwicht tussen het recht op een privé-leven en de behoefte aan veiligheid. ‘Heb je soms iets te verbergen?’ Maar dat argument draait de zaken om. Het maakt van de uitzonderingen die artikel 8 de staat de mogelijkheden biedt om de burger uit te plotten of na te pluizen de regel. Zo wordt een elementair grondrecht aangetast.

Politici verwijzen graag naar 11 september 2001, de terroristische aanslagen in de Verenigde Staten, als reden voor de ruimere bevoegdheden. Maar het rapport van het Rathenau Instituut laat zien dat die verruiming van bevoegdheden van fiscus, politie en inlichtingendiensten toen al lang gaande was. Zo schrijven de opstellers dat de beëindiging van de Koude Oorlog een rol speelde, omdat de inlichtingendiensten toen een nieuw werkterrein zochten. Dat hebben ze eerst gevonden in de bestrijding van de zware criminaliteit, begin deze eeuw kwam daar het terrorisme bij.
Er zit iets paradoxaals in het telkens benadrukken dat het voor onze eigen veiligheid is dat de staat zo veel van ons mag weten. Dat gaat immers uit van wantrouwen, van het idee dat iedereen wel een crimineel of een terrorist kan zijn. Maar vervolgens moet de burger er maar vanuit gaan dat hij de staat, ofwel de ook maar gewone mensen die die staat vertegenwoordigen, kan vertrouwen. De staat wantrouwt de burger, maar de burger moet de staat vertrouwen.
Ook een opmerking van de Nationale Ombudsman zet aan het denken. Vorige week zei Alex Brenninkmeijer in een interview in NRC Handelsblad dat de overheid te veel is gericht op targets en meetbare doelen, te veel praat in termen als lik-op-stukbeleid. Die manier van denken maakt van burgers objecten die gewantrouwd moeten worden in plaats van mensen van vlees en bloed die voor het overgrote deel te vertrouwen zijn.
Dat de Nederlander gevoelig is voor het argument dat het voor de eigen veiligheid is, zou volgens D66-partijleider Alexander Pechtold te maken kunnen hebben met angst voor risico’s. Een storm zonder voorafgaande waarschuwing vinden we een schande, onze vakantieplek willen we het liefst via Google Earth al helemaal gespot hebben voordat we boeken, en we vinden het al een avontuur als we in een Hollands bos buiten de paden mogen lopen. D66 is tot nu toe het actiefst in het wijzen op de mate waarin gemorreld wordt aan het grondrecht.

Het Rathenau-rapport brengt indirect nog een oorzaak in beeld voor de Nederlandse gelatenheid. De hoofdcommissarissen hebben, zo blijkt, intensief gepleit voor de verruiming van de bevoegdheden van de politie. In polder-Nederland werkt dat. Kijk naar de scholierenbond en de lesurennorm of naar de vakbond en het ontslagrecht. Maar wie poldert er voor artikel 8 van het Verdrag voor de Rechten van de Mens? Dat artikel heeft geen eigen bond of club die stennis schopt.
Nog een reden voor de Nederlandse gelatenheid is dat ons idee over wat privé is, is veranderd. In een samenleving waarin mensen elkaar op de televisie ten huwelijk vragen, ruzies alleen nog maar kunnen bijleggen als de camera erbij staat of niet schromen hun wanhopige kinderwens met miljoenen anderen te delen, is de idee over wat derden van je privé-leven mogen weten volstrekt anders dan zo’n dertig jaar geleden. Het zijn dan ook de Nederlanders die de meeste van deze televisieformats op de markt hebben gebracht.
Die Canadees die gevangen zat was overigens van Syrische afkomst. Zijn telefoongegevens waren waarschijnlijk door de Canadese inlichtingendienst doorgegeven aan de Verenigde Staten. Denken individuele Nederlanders misschien dat dit hun niet zal overkomen? Omdat onze AIVD dit niet doet? Of omdat het je niet overkomt als je geen moslim bent en je geen wortels hebt in Syrië of een ander ‘verdacht’ land? Is dat ook een reden dat Nederlanders zich veilig wanen en niet in opstand komen? Totdat het morgen wél een blanke Nederlander overkomt. Liefst een met een gewone baan, met een gewone auto, een gewone partner en heel gewone kinderen. Dan schrikken we ons rot.

Bron: AUKJE VAN ROESSEL / De Groene Amsterdammer

Written by in: Landelijke politiek,Privacy |

Onze sponsor Colani | Ontwerp: Oppositie 2.0 door colani.nl