Hij is afgeschreven, zo veel weet hij wel. Met moeite kan hij zich bedruipen in deze tijd van onzekerheid. Reeds vijftig jaar oud is hij en hem rest de keuze tussen Bijstand en een baan van 900 lousy euro’s in de maand. Ik ken hem nog van vroeger, toen hij weliswaar niet rijk was, maar zich goed kon bedruipen in zijn vaste baan bij een loyale werkgever.
Wegbezuinigd helaas, hij werd te oud. Voor hem twee jongeren die hetzelfde kosten als hij. Voor hem geen gouden handdruk maar de WW, die trouwens dadelijk nog hooguit één jaar mag duren. Nu heeft hij een baan in de onderkant van de arbeidsmarkt. Veertig uur werken in een baan waar hij geen zekerheid heeft, nul-uren contracten zijn het tegenwoordig. Beschaamd dat hij dit werk moet doen, wetend dat hij per week ontslagen kan worden en weer op zoek moet gaan. Alles dat duurder wordt. Niemand neemt het voor hem op.
Stemmen doet hij niet meer. Die gasten in Den Haag maken het alleen maar nog erger voor hem. Ontslagrecht versoepelen. Nog meer versoepelen? Eigen bijdrage in de zorg omhoog? Hij doet het al met alleen het basispakket, meer kan hij niet betalen. En naar de huisarts of tandarts gaat hij helemaal niet meer. Het is nu al te duur. Langer doorwerken tot het pensioen. Hoe dan, hij krijgt nu al geen normale baan meer?
Nee, het is afgelopen voor hem. Het plezier in het werk is weg, het geregelde leven is weg.
Nu wacht hij rustig tot het over is.