De Buitenparlementaire Oppositie

HEERHUGOWAARD Een medewerker van het Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier is ongewild middelpunt geworden van een strijd om gegevens over vervuiling van het oppervlaktewater in Nederland. Daarbij is een sleutelrol weggelegd voor de Universiteit Leiden, die commerciële belangen heeft in het presenteren en uitventen van deze publieke gegevens.

Dat blijkt uit gezamenlijk onderzoek van NH Nieuws en NRC.

Het gaat om Rik. Hij is milieukundige en computerhobbyist en werkt al 27 jaar voor Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier. Hij bouwt in 2016 in zijn privétijd een app en de website Pestinfo.nl. Daarop staan kaarten van de concentraties van bestrijdingsmiddelen in het oppervlaktewater in heel Nederland. Hij wint daar zelfs een wedstrijd mee die door het ministerie van Infrastructuur en Milieu is uitgeschreven. Vooral voor agrariërs zijn deze gegevens van levensbelang.

Lees ook: Waterschap kopieerde mailbox van medewerker die misstand aankaartte

Bij het ontwikkelen van de website ontdekt hij dat er verschillen zitten in de rekenmethode die in Nederland wordt gehanteerd en vanuit Europa wordt voorgeschreven. Hij maakt de verschillen inzichtelijk via zijn website. Daaruit blijkt dat op meerdere locaties de hoeveelheid bestrijdingsmiddelen volgens zijn rekenmethode lager uitvalt. Dat is van belang voor de boeren die zich aan bepaalde normen moeten houden en de gegevens worden gebruikt bij de keuze of bestrijdingsmiddelen mogen worden gebruikt. Hij kaart de verschillen aan bij betrokken partijen en zijn werkgever.

Maar in plaats van dat er een discussie ontstaat over hoe de verschillen verklaard kunnen worden, wordt er enorme druk uitgeoefend om zijn website offline te halen. “Mijn cliënt begrijpt nog steeds niet waarom. Niemand heeft hem ook gezegd dat zijn berekeningen niet kloppen”, zegt raadsman Ferre van de Nadort.

Teruggeven prijs
De druk komt van verschillende kanten, zo blijkt uit het onderzoek van NH Nieuws en NRC. Het gaat om Rijkswaterstaat, zijn werkgever Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier, maar vooral het Centrum Milieuwetenschappen (CML) van de Universiteit van Leiden. Het CML presenteert sinds 2013 de gegevens van de bestrijdingsmiddelen in ‘de bestrijdingsmiddelenatlas’ en verdient daar geld aan.

Lees ook: Geschorste medewerker waterschap ontdekte afwijkingen in gegevens bestrijdingsmiddelen

De metingen waarvan ze gebruik maken, worden onder meer gedaan door de waterschappen en beschouwd als open data die toegankelijk horen te zijn voor iedereen. Maar voor het CML zijn de data meer dan dat, blijkt uit de furieuze mail die de Leidse hoogleraar Milieubiologie Peter van Bodegom op 22 december 2016 stuurt aan Luc Kohsiek, de dijkgraaf van het Hoogheemraadschap. Hij eist letterlijk dat het waterschap ervoor zorgt dat de website offline wordt gehaald en de prijs wordt teruggegeven.

Geschorst
Vanaf dat moment wordt alles anders. Na de boze mail van de Leidse hoogleraar krijgt de man opeens een slechte beoordeling en moet hij aan zijn sociale competenties gaan werken. Maar in gesprekken daarover komt ‘de kwestie met zijn website’ terug. Als hij die nou op zwart zou zetten, dan viel er ook wel wat te regelen met zijn beoordeling. Ook komt hij erachter dat zijn werkgever in zijn mailbox kijkt en deze heeft gekopieerd.

Lees ook: Medewerker meldt misstand en wordt geschorst door waterschap

De apotheose komt op 5 januari van dit jaar, als hij samen met zijn raadsman Van de Nadort, een ‘melding vermoeden misstand’ doet bij het Hoogheemraadschap. Daarin beschrijft hij de ‘oneigenlijke druk’, het ‘schaduwen’ van zijn mailverkeer en de ‘oneigenlijke gronden’ waarmee de Universiteit Leiden probeerde haar ‘(markt)positie in de sector veilig te stellen’ door te eisen dat hij zijn ‘privé-website pestinfo.nl‘ uit de lucht haalt. Drie dagen later wordt de medewerker geschorst.

Onderzoek ingesteld
Het Hoogheemraadschap laat weten dat er inderdaad een arbeidsconflict is. Woordvoerder Marko Cortel: “Dat ligt eigenlijk aan een uit de hand gelopen beoordelingsgesprek. We hebben begrepen dat de medewerker het gevoel heeft dat hij onder druk is gezet. Daar kan ik nu niks over zeggen. Daar laten we een onafhankelijk bureau onderzoek naar doen.”

Dat gaat om het Bureau Integriteit Nederlandse Gemeenten (BING). De Universiteit van Leiden laat weten niet inhoudelijk te willen reageren en het te zien als ‘een conflict tussen werknemer en werkgever‘. Voor uitgebreide en meer reacties lees hier.

De schorsing van Rik is inmiddels omgezet in bijzonder verlof. Van zijn prijs heeft hij weinig plezier gehad. Hij wil zelf buiten beeld blijven. Van de Nadort zegt daarom namens hem: “Het is wrang dat het zo gelopen is.”

Heeft u tips, mail dan naar Joost.Lammers@nhnieuws.nl.

Auteur: Verslaggever Joost Lammers
Bron: https://www.nhnieuws.nl/nieuws/219192/medewerker-waterschap-onder-zware-druk-gezet-om-eigen-website-op-zwart-te-zetten

Op de dag dat Obama een handreiking doet naar de moslimwereld, doet het Nederlandse volk het tegenovergestelde. 1 op de 7 Nederlanders stemt op de anti-partij van Wilders. Op haar Europese debuut komt de PVV binnendenderen op de tweede plaats en geeft de VVD en de PvdA het nakijken. Ik merk dat ik op straat en in de trein om me heen kijk en me afvraag wie toch die PVV-kiezers zijn. Ze moeten er normaal uitzien, want het zijn er zoveel. Is de Partij voor de (selectieve) Vrijheid nog te stoppen? Ben bang van niet. En we kunnen zo langzamerhand ook wel ophouden met proberen.

De enige remedie tegen populisten is om ze veel macht te geven, het liefst zo snel mogelijk. Laat de gemeenteraden en het kabinet maar uitpuilen met PVV-ers. Het volk, dat blijkbaar zo hard roept om Wilders, moet dan maar voelen hoe goed Nederland er voor staat een paar jaar onder bewind van premier Geert. Laten we voor het gemak eens aannemen dat het Wilders lukt om genoeg gekwalificeerde en ja-knikkende partijgenoten te werven, zoals nu die Barry Hoeheetieookalweer. Grote kans dat het op deze LPF-valkuil stuk loopt, maar fantaseer even met me mee over een stabiel kabinet Wilders. Gewoon zonder coalitiepartners want we gunnen de PVV in dit scenario alle macht als meerderheidskabinet.

Geert en zijn trawanten maken op basis van hun standpunten een regeerakkoord met het volgende verlanglijstje:

Een algeheel Koranverbod
Artikel 1 van de Grondwet afschaffen (non-discriminatieverbod)
Een boerkaverbod en verbod op hoofddoekjes in alle openbare gebouwen
Speciale getrainde teams om boerka’s en hoofddoekjes op te sporen en af te trekken
Vliegtuigen vol criminelen met een Marokkaanse nationaliteit richting Rabat
Voldoende munitie voor de politie, want het Marokkaanse tuig wordt natuurlijk eerst in hun knieen geschoten
Nederland zegt het lidmaatschap van de Europese Unie en alle andere onzinverdragen (over mensenrechten enzo) op
Albayrak en Aboutaleb mogen vanwege hun dubbele nationaliteit geen publieke functie meer uitoefenen en belanden in de WW
(Vervolgens) de WW afschaffen voor mensen met een dubbele nationaliteit
(Dan maar ook gelijk) de dubbele nationaliteit verbieden
Artikel 20 van de Grondwet afschaffen (vrijheid van godsdienst)
Bouwverbod voor nieuwe moskeeën
Verbieden van het islamitisch onderwijs
Uitzetten van alle imams die iets ‘on-Nederlands’ zeggen
Het boevennest / de Nederlandse Antillen uit het Koninkrijk gooien
Al het ontwikkelingswerk stopzetten
Dat is toch ongeveer wat we willen, hè mensen? Het regeerakkoord krijgt het motto: “Zeggen waar het op staat: vol is vol.” Vervolgens gaat Wilders flink aan de slag om het verlanglijstje voor ons, het volk, waar te maken.

Hebben wij, het volk, enig benul over de gevolgen hiervan? Wat betekent dit voor ons, de hardwerkende mensen? Nederland raakt politiek en economisch geïsoleerd in Europa en de rest van de wereld. Zelfs de VS distantieert zich van onze keiharde opstelling tegen de islam. Allochtonen raken gefrustreerd, werkloos, komen in opstand of emigreren weer met zijn allen (hoera, de eindoplossing!). Ambtenaren zitten met onuitvoerbare regelgeving en zelfs de bereidwillige uitvoerders worden beperkt door de irritante Grondwet. Maar het allerergste is nog: de koopkracht daalt. Nederland voelt pijn in de portemonnee. Dat zal de doodsteek worden voor Wilders. Kom niet aan het geld van de Nederlanders. We zijn namelijk zuinig.

Uit de puinhopen van kabinet Wilders zal Nederland pas weer kunnen herrijzen als open en tolerante natie. Dan zijn opeens die buitenlanders wel weer handig en de kwaadsten niet: “Ach, ze hebben nou eenmaal rare gewoontes, maar dat hebben wij ook.” Multicultureel is weer een net woord en niemand maalt om Geert, die samen met Pim en Rita, langzaam uit de Nederlandse geschiedenis zal verdwijnen. Pas na acht jaar Bush, een economische crisis, een uitzichtloze oorlog en een gigantisch begrotingstekort waren de Amerikanen toe aan Obama. Eerst het bitter, dan het zoet. Zullen we maar gewoon de volgende keer massaal op Wilders stemmen? Dan hebben we het maar gehad.

Een ongelooflijk verhaal eigenlijk: een regering die een muur dwars door een wereldstad bouwt om de bevolking van het door hen gecontroleerde deel van het land ervan te weerhouden naar het vrije westen te vluchten.
Wat gebeurde er waardoor die Muur werd gebouwd? Wat deden de mensen aan beide zijden van de Muur? Hoe kwam het dat hij op 9 november 1989 werd neergehaald? Dit boekje geeft antwoord op al deze vragen en geeft ook informatie over bv. de Koude Oorlog en de Cuba crisis.

Auteur: Ton Vingerhoets
Paperback
61 pagina’s | Uitgeverij Ellessy | juli 2007

De Nederlandse politie gaat hard optreden tegen de toenemende agressie tegen politiemensen, zowel fysiek als verbaal. Niet alleen met behulp van het strafrecht. Individuele politiemensen krijgen steun bij het indienen van civiele claims tegen degenen die hen aanvallen. De korpsen zelf gaan proberen het ziekteverzuim als gevolg van agressie te verhalen op de daders.

Er zijn echter ook andere verhalen. Zoals dat van rechercheur Herman van Hoogen. Deze hielp in 1977 tijdens een hevig vuurgevecht met gevaar voor eigen leven in Amsterdam-Osdorp twee leden van de Duitse Rote Armee Fraktion (RAF) aan te houden. Toch zette hij zich zeven jaar later in voor vervroegde vrijlating van het tweetal, Christof Wackernagel en Gert Schneider, nadat deze in de (Duitse) gevangenis tot inkeer waren gekomen. Dit (succesvolle) gebaar leidde tot een blijvende vriendschap.

Maar wat was dit voor een gebaar: een staaltje politiële professionaliteit, psychische verwerking van een traumatische gebeurtenis, verraad of een uniek geval van vergeving en verzoening? Deze vragen staan centraal in een publicatie die werd geredigeerd door dr. Frans Denkers, algemeen adviseur van de regiopolitie Amsterdam-Amstelland, die vorige maand onverwachts overleed op 59-jarige leeftijd.

Denkers, van huis uit psycholoog, heeft zich vooral ingezet voor `zelfredzaamheid’, het mobiliseren van burgers in plaats van alle heil te verwachten van de Sterke Arm. In 1993 legde hij zijn credo neer in een boek met de titel Op eigen kracht de onveiligheid de baas; de politie van pretentieuze probleemoplosser naar bescheiden ondersteuner. Op initiatief van Denkers ging het Amsterdamse korps samenwerken met de Katholieke Universiteit Nijmegen, waar hij in 1975 promoveerde op Criminologie en beleid, in het project `christelijk-humanistische waarden en conflicten’. Begrepen onbehagen is daarvan een resultaat. Het boek heeft drie delen. Denkers schreef een inleiding over de RAF. Deel twee, dat zelfstandig kan worden gelezen, wordt geopend door Van Hoogen en bevat de reacties van 22 uiteenlopende personen, variërend van collega’s tot plattelandsvrouwen en wetenschappers. Deel drie bevat een analyse en conclusies, wederom van de hand van Denkers.

Van Hoogen zelf legt er de nadruk op dat zijn gedrag niets heeft te maken met `vergeving’. Vergeven kan je alleen mensen met wie je een emotionele band hebt. Het zou de politieman weinig hebben gedaan als het tweetal de vijftien jaar waartoe het werd veroordeeld wegens poging tot moord volledig had moeten uitzitten. Dat zou hij wel `stom’ hebben gevonden: `het is het eerste geval dat ik meemaak waarin mensen anders de lik uitgaan dan ze erin zijn gekomen. Toch het beginsel waar ons hele strafrechtssysteem op is gebaseerd?’

Kogelscherf

De reacties lopen zoals te verwachten uiteen. De politiecollega die een gemene kogelscherf van de RAF uit zijn knie moest laten halen vraagt zich af wat hij zou doen als hij het tweetal zou ontmoeten, bijvoorbeeld bij de presentatie van dit boek. `Alsnog schadevergoeding eisen waarschijnlijk, want die heb ik van het korps ook nooit gehad. Geen cent voor mijn bebloede kleren’. Zijn bijdrage heeft het kopje `verraad’.

Voor de goede orde: Van Hoogen heeft niet zelf de publiciteit gezocht; dat deed de toenmalige Amsterdamse recherchechef K. Sietsma, die inmiddels is overgestapt naar de particuliere beveiligingswereld. Hij vindt de belangrijkste les `dat een dialoog verre te prefereren is boven een confrontatie’. De RAF blijft echter in meerdere opzichten een bijzonder geval. De voornaamste bevinding van de afsluitende analyse is dan ook dat de stellingname van Van Hoogen moeilijk valt te generaliseren.

Bijzonder als hij is, valt de zaak-Van Hoogen toch niet helemaal los te zien van het poldermodel dat van oudsher kenmerkend is voor onze politie en justitie. Dat model contrasteert nogal met het proces van escalatie dat de geschiedenis van de RAF te zien geeft. Vijfentwintig jaar geleden kon ik daarvan een glimp opvangen als lid van een kleine Nederlandse delegatie die een onderzoek instelde naar de Haftbedingungen van Ronald Augustin, een `terrorist’ van Nederlandse afkomst die in hongerstaking was gegaan. Daaraan kwam pas een eind toen hij met veel gewapend politievertoon terecht was gekomen in een universiteitskliniek. Hij vertrouwde namelijk geen officiële gevangenisarts.

Had er dan niet even een andere dokter in de cel kunnen komen? Dat was formeel niet mogelijk, was het antwoord van de Duitse gevangenisautoriteiten. De delegatieleden keken elkaar aan: in Nederland zou een beetje gevangenisdirecteur gewoon een vertrouwenspersoon regelen. Dat was vijfentwintig jaar geleden en inmiddels zijn de verhoudingen in Nederland danig verhard, zij het niet vanwege terroristische activiteiten maar vanwege de drugshandel. Het strafklimaat is grimmiger geworden en rechters zijn geneigd allerlei onorthodoxe opsporingsmethoden voetstoots te accepteren. Daartegen staat een advocatuur die iedere vormfout probeert uit te buiten.

Dat mist zijn uitwerking op de politiepraktijk niet. Typerend is ook dat steeds vaker een claim wordt ingediend tegen de staat wanneer een zaak niet tot veroordeling leidt. De rechters zijn niet scheutig met het toekennen van schadevergoeding, maar er zal steeds minder aan deze logische tegenhanger van een hardere lijn tegen burgers zijn te ontkomen. Een claimgrage politie kan tegenclaims verwachten. Deze ontwikkeling heeft zeker goede kanten. Ook een juridische claim kan per slot van rekening leiden tot een dialoog en bevordert in elk geval de duidelijkheid.

Toch bevat de geschiedenis van Van Hoogen en de RAF ook een waarschuwing. Claims tegen onverlaten moeten voor de politiekorpsen bijvoorbeeld niet een excuus zijn om de begeleiding van de eigen mensen te verslonzen. Typisch een thema waarvoor Denkers zich heeft ingezet. De voornaamste boodschap is: duidelijkheid is prima maar polarisatie is funest. Het ging Van Hoogen waarschijnlijk dus toch gewoon om professionaliteit.

Auteur: Frans Denkers, Herman van Hoogen, Christof Wackernagel e.a.: Boek | Ingenaaid | 328 bladzijden | Nederlands | 1999

ISBN-10: 9054586710

ISBN-13: 9789054586715 | ISBN-10: 9054586710

Begrepen Onbehagen.Politie en Rote Armee Fraktion verzoend. Koninklijke Vermande, Gewapende strijd