Wie had gedacht dat het beschamende einde van de LPF definitief een einde zou maken aan het bozige Nederlandse populisme, kwam bedrogen uit. Zowel Rita Verdonk als Geert Wilders heeft gedemonstreerd dat het populistische kiezerspotentieel bepaald niet kleiner is geworden.
Voor de objectieve waarnemer blijft dat een verbazingwekkende zaak, gezien de baarlijke nonsens die de populistische voorlieden meestal uitkramen. Rita Verdonk is ondertussen gestruikeld over haar eigen organisatorische onvermogen. Wilders heeft het stokje overgenomen en excelleert vooral in handig geformuleerde borreltafelpolitiek. De enorme attractie van deze politieke kermisgasten is dus verrassend stabiel. Hoofdoorzaak lijkt toch wel de bangmakerij voor de niet-bestaande ‘islamisering’ van Nederland, en de rest van Europa. Er is echter meer aan de hand.
De populistische partijen zijn brede protestpartijen. Een aanzienlijk deel van het electoraat ziet de overheid, het politieke systeem en de maatschappelijke elite kennelijk als de vijand. De vraag is hoe dat komt.
