De Buitenparlementaire Oppositie

ter·ro·ris·me (het ontwrichten van een samenleving door daden van terreur, met een politiek oogmerk)

Er is een aantal mensen op basis van informatie van de AIVD gearresteerd en zonder proces weer vrijgelaten. Twee mensen van wie gezegd werd dat ze een aanslag voorbereidde tijdens de vierdaagse van Nijmegen en een aantal mensen dat een video maakte in Den Haag van verdachte locaties.
In een aantal processen zijn verdachten
uiteindelijk vrijgesproken omdat er onvoldoende bewijs was volgens de rechtbank.

De bestrijding van terrorisme en radicalisering ligt voor het gro otste deel in handen van de Algemene Inlichtingen-en Veiligheidsdienst (aivd). Die dienst mag veel, zo niet alles om terrorisme te voorkomen, maar controle op de betrouwbaarheid van de informatie en de werkwijze is er bijna niet.
De aivd is een relatief kleine dienst. Van de duizend mensen (ter vergelijking: politiekorps Groningen heeft 1600 mensen en Amsterdam 5500 mensen) voert het gros ondersteunende taken uit en is slechts een klein deel echt ‘geheim agent’. Sinds 11 september is de aivd bijna wel volledig op Islamitisch terrorisme gericht.
De aivd probeert terrorisme te voorkomen. In feite probeert de aivd te voorspellen wat er zou kunnen gaan gebeuren. Dat is wezenlijk anders dan wat de politie doet. Die moet achteraf bewijzen dat iemand iets heeft gedaan. De aivd kan informatie aan de politie geven, die leidt tot een arrestatie, maar waarvan niet altijd overtuigend vast staat dat iemand een aanslag wil gaan plegen. Dat verschil in werkwijze levert ook problemen op. Zo zag de aivd Mohammed B. als een randfiguur
van de Hofstadgroep en volgens de politie was dezelfde Mohammed B. de spil van het netwerk.

Het Centrum Islamitisch Terrorisme (cit) is verreweg de grootste en belangrijkste dienst van de aivd. In de praktijk is die afdeling weer opgedeeld in allerlei teams. Een dergelijk team richt zich op een bepaalde groep waarvan men vermoedt dat ze de kant van terrorisme op gaat. Er wordt van alles ingezet om informatie over mensen van zo’n groep te verzamelen.
Er wordt veel afgeluisterd, er worden informanten geworven, infiltranten ingezet en, zo bleek ook uit de dossiers
van de Hofstadgroep, hele woningen worden geprepareerd
om verdachten zoveel mogelijk af te kunnen luisteren.
Alle informatie die de aivd binnenkrijgt moet natuurlijk geanalyseerd en geïnterpreteerd worden. Gekeken wordt wat bepaalde omstandigheden betekenen, wat een bepaalde combinatie van feiten kan inhouden en wat er bedoeld wordt in de gesprekken die afgeluisterd zijn. Tegenwoordig wordt al heel snel informatie van politie, immigratiedienst en anderen
verwerkt in de Contra-Terrorisme infobox ct-infobox. De ct-infobox is een samenwerkingsverband dat onder de aivd valt. Dit samenwerkingsverband bestaat uit – naast de aivd – de Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (mivd), het Korps Landelijke Politiediensten (klpd), de Immigratie-
en Naturalisatiedienst (ind) en het Openbaar Ministerie (om). Onderleiding van de aivd wordt daar besloten welke maatregelen tegen welke mensen genomen worden.
Inlichtingendiensten verzamelen niet alleen informatie, ze voeren ook operaties uit.
Een aantal verdachten van de Hofstadgroep en hun advocaten
suggereren dat ene Saleh B. infiltrant zou zijn van de aivd en granaten zou hebben verkocht aan Jason W. Deze Saleh B. is ook bij eerdere terrorismezaken betrokken maar is als enige de dans steeds ontsprongen. In hetzelfde Hofstadonderzoek
was door de Volkskrant al onthuld dat Jason W. en Ismael A. door een aivd-medewerker in een woning in den Haag waren gelokt. De woning was voorzien van afluisterapparatuur,
zodat de aivd alle gesprekken kon volgen.
In het verleden heeft de aivd ook al vergaande operaties uitgevoerd. In de periode dat de communisten staatsvijand nummer één waren werd van alles uit de kast getrokken om de partij te destabiliseren. Zo schreef de aivd nepbrieven aan leden waarin de suggestie van een oppositie binnen de partij werd gewekt, er werd een concurrerende partij opgericht en ook binnen Maoïstische splinterpartijen deed men hetzelfde. Een links-radicale groep uit de zeventiger jaren (Rode Jeugd) bleek achteraf voor het grootste deel uit infiltranten te bestaan.
De aivd krijgt met de bestrijding van terrorisme meer geld en meer mensen. De controle wordt ondertussen niet verbeterd.
Een kleine groep parlementariërs wordt in het geheim op de hoogte gehouden. Slechts het jaarverslag wordt openbaar besproken, maar daar staat niet veel bijzonders in.

Wie wat bewaart, heeft…
10de gebod: “Ga na welke gegevens over gebruikers momenteel in het kader van de bedrijfsvoering
van de bibliotheek worden bewaard en hoe lang. Beperk het bewaren van gegevens tot hetgeen echt
nodig is voor de bedrijfsvoering en voor de dienstverlening. Zorg hierbij dat dit geschiedt in
overeenstemming met de Wet Bescherming Persoonsgegevens (wpb).”

Het bovenstaande tiende gebod klinkt als een interne nota van een geheime organisatie, het is alsof de organisatie iets wil toedekken, verbergen. Het tiende gebod komt echter uit de publicatie ‘Aanwijzingen voor bibliothecarissen bij de omgang met Justitie inzake verzoeken om gegevens te verstrekken
over gebruikers van de bibliotheek.’
fobid, de Federatie van Organisaties in het Bibliotheek- Informatie-
en Documentatiewezen, heeft tien geboden opgesteld
voor bibliotheken hoe om te gaan met de informatie die zij van hun klanten krijgen en die zij onder bepaalde omstandigheden
moeten afstaan aan politie en justitie. De wet die dit bepaald heet de Wet Bevoegdheden Vorderen Gegevens en is in juli 2005 aangenomen. Deze wet maakt het mogelijk voor politie en justitie om zogenaamde ‘identificerende gegevens’ te vorderen van instellingen en bedrijven.
De informatie die de bibliotheken in hun bezit hebben en die door politie en justitie opgevraagd kunnen worden zijn de woon- en verblijfplaats van de leden, welke boeken, cd’s, dvd’s zij geleend hebben en welke zoektermen zij hebben ingezien
in het bibliotheek zoeksysteem.
Deze informatie verzamelen de bibliotheken om haar leden beter van dienst te kunnen zijn. Leen je wel eens het boek ‘Jihad’
van Ahmed Rashid, of de cd ‘Holy Terror’ van de Last Poets of de game ‘War of the Century’ dan staat dat in het archief van de bibliotheek. Deze gegevens worden bewaard omdat bibliotheken willen weten of het boek ‘Jihad’ van Rashid
populair is of niet. Als het 365 dagen van het jaar is uitgeleend,
schaft de bibliotheek een extra exemplaar aan om andere leden ook van dienst te zijn. Zo ook met alle cd’s van de Last Poets. Zijn die altijd uitgeleend, dan wordt de nieuwste
cd van de groep ook meteen besteld. Als kennis centrum probeert de bibliotheek iedereen bij te staan in zijn zoektocht naar informatie en kennis. Een verrijking voor iedereen.
De nieuwe wet, Wet Bevoegdheden Vorderen Gegevens, maakt het mogelijk dat een rechercheur bij een bibliotheek kan opvragen wie bijvoorbeeld boeken over Hitler heeft geleend,
of boeken over Osama Bin Laden of de Moslim Broeders. De informatie van een lener kan door politie en justitie
al worden opgevraagd als er geen concrete verdenking is. Senatoren Jurgens (PvdA) en Beeten (CDA) moeten in het blad voor bibliothecarissen IP toegeven dat het begrip ‘verdenking’
wordt opgerekt.
Al voor de invoering van de wet klommen de bibliotheken in de pen om hun bezwaren op te schrijven. “Er zijn weinig instellingen in democratische samenlevingen waarin het burgerlijk
karakter van die samenlevingen zo duidelijk tot uitdrukking
komt als de Openbare Bibliotheek,” schrijven ze. “De Openbare Bibliotheek is van en voor de burgers en stelt hen belangeloos in staat, binnen de grenzen van de wet, informatie
te verwerven en te gebruiken en zich een oordeel te vormen over de wereld om hen heen.” En de bibliotheken
constateren dat: “het wetsontwerp diep ingrijpt in de verhouding tussen de staat en haar onderdanen. Zelfs in de Openbare Bibliotheek is de burger bij aanvaarding van dit wetsontwerp niet meer veilig voor de ongevraagde en ongezochte
bemoeienis van de staat. Dat druist in tegen de doelstelling
van bibliotheken om gebruikers onbelemmerde toegang
tot informatiebronnen te verschaffen, met waarborging van hun persoonlijke levenssfeer.”

Bron: http://www.burojansen.nl/

‘Ik ben geen marxist’, verklaarde Karl Marx ooit. Maar pas met het einde van het communisme is Marx bevrijd van de loden last van het marxisme, die zijn zelfbenoemde volgelingen in de loop van de afgelopen eeuw op zijn schouders hadden gestapeld en die hem meer en meer aan het oog onttrok. De oorspronkelijke Marx wordt zichtbaar in deze bloemlezing waarin enkele van zijn belangrijkste teksten, gedeeltelijk in nieuwe vertaling, bijeen zijn gebracht. Daarnaast blijken de inzichten die hij biedt over de verbanden tussen politiek en geweld enerzijds en markt en economie anderzijds, allerminst gedateerd te zijn, en is zijn perspectief op de wereldmarkt en op wat tegenwoordig mondialisering heet even profetisch als actueel,.

Auteur: Karl Marx & Tromp, K.
Paperback
285 pagina’s | Bert Bakker | augustus 2006