aug
15
2008
0

RAF-leden mogen zwijgen

De voormalige RAF-terroristen Brigitte Mohnhaupt, Christian Klar en Knut Folkerts kunnen niet gedwongen worden opheldering te verschaffen over de moord op procureur-generaal Siegfried Buback in april 1977. De senaat voor de staatsveiligheid van het Duitse federale gerechtshof heeft dit vrijdag beslist na een verzoek van het openbaar ministerie om het drietal te gijzelen.

okt
20
2007
1

Zwanezang Raf, Dood in Stammheim, zelfmoord of buitengerechtelijke executies

Naar aanleiding van de 30 jarige herdenking van de dood, in de gevangenis, van twee RAF kopstukken en de dood, op weg naar het ziekenhuis van een derde, is het van belang, stil te staan bij de vraag, of er sprake is van zelfmoord of buitengerechtelijke executies. Bovendien zijn de destijds door de Duitse Overheid genomen ”anti-terreur en detentiemaatregelen” in strijd met de mensenrechtenregels

Beste lezers,

Op 18-10 van dit jaar (2007) was het precies dertig jaar geleden, dat na een periode van, ontvoering, gijzeling, vliegtuigkaping en het opleggen van de meest ingrijpende isolatiemaatregelen, in de vroege ochtend twee kopstukken van de Rote Armee Fraktion [RAF], Andreas Baader en Gudrun Ennslin, dood in hun cel in de zwaarbeveligde Stammheimgevangenis werden aangetroffen, de eerste door een nekschot en de tweede opgehangen in haar cel
Een derde kopstuk, Carl Raspe, werd bloedend in zijn cel aangetroffen en overleed op weg naar het ziekenhuis
De enige overlevende, Irmgard Moller, werd met messteken in haar borst aangetroffen

Volgens de officiele lezing zou hier sprake zijn van een ”collectieve zelfmoord”
Hierbij zet ik vraagtekens, o.a. ondersteund door zowel de lezing van de kort geleden overleden Nederlandse RAF advocaat, Bakker Schut, alsmede het getuigenis van Irmgard Moller, die de collectieve zelfmoordlezing altijd heeft bestreden (lees verder…)

okt
18
2007
0

De Stammheim-MOORDEN – 30 jaar geleden

De burgerlijke pers heeft, zoals te verwachten viel, het feit dat 30 jaar geleden de “Duitse herfst” van 1977 (de RAF-Offensive en de moorden van Stammheim) plaatsvond, aangegrepen voor een algehele afrekening met de politiek van het gewapend verzet en haar (voormalige) representanten in de “BRD”. Maar ook onze eigen scene zou zich met bovengenoemd thema (RAF/gewapende strijd/ Stammheim) bezig dienen te houden en haar eigen conclusies hieruit dienen te trekken. (lees verder…)

mrt
25
2007
0

RAF-terroriste Mohnhaupt vrijgelaten

monhaupt_epa_tcm44-289959De voormalige RAF-terroriste Brigitte Mohnhaupt is zondagochtend vroeg vrijgelaten uit de gevangenis in Aichach in Beieren. Een woordvoerder van het Beierse ministerie van Justitie maakte de vrijlating bekend. Hij zei niet waar de 57-jarige Mohnhaupt naartoe is gegaan. 

Een rechtbank in Stuttgart had half februari bepaald dat Mohnhaupt eind maart moest worden vrijgelaten. Ze had een verzoek om vervroegde vrijlating ingediend. 

Mohnhaupt zat 24 jaar vast voor haar betrokkenheid bij een reeks beruchte ontvoeringen en moorden in de jaren zeventig, die werden uitgevoerd door de linksradicale Rote Armee Fraktion. 

De RAF-terroriste werd in 1985 tot vijf keer levenslang veroordeeld, onder andere voor de moord op de werkgeversvoorzitter Hanns-Martin Schleyer.

Tweede generatie
Mohnhaupt was sinds 1971 lid van de RAF. Ze behoorde tot de zogenaamde tweede generatie. Dat waren de opvolgers van de grondleggers Andreas Baader, Gudrun Ennslin en Jan-Carl Raspe. 

Mohnhaupt zat al in de gevangenis van 1972 tot 1977. Na haar vrijlating pleegde ze de moorden om zo de West-Duitse regering te dwingen Baader, Ennslin en Raspe vrij te laten. Toen de regering niet in ging op de eisen, pleegden de drie zelfmoord. 

De aankondiging van de vrijlating van Mohnhaupt leidde vorige maand tot veel ophef in Duitsland. De voormalige terroriste heeft tot woede van de Duitsers nooit spijt betuigd van haar daden. 

Mohnhaupt zou eigenlijk pas dinsdag vrijkomen. Maar waarschijnlijk om een grote media-aandacht te voorkomen, heeft het ministerie besloten om haar al eerder vrij te laten.

feb
12
2007
0

RAF-terroriste Mohnhaupt komt vrij

monhaupt_epa_tcm44-289959De voormalige RAF-terroriste Brigitte Mohnhaupt komt vervroegd vrij. Dat heeft de Duitse justitie besloten. 

Mohnhaupt is één van de laatste leden van de radicaal linkse Rote Armee Fraktion die nog in de gevangenis zitten. Ze was één van de acht leiders van de ’tweede generatie’ van de RAF.

Ze komt op 27 maart vrij. Dan wordt haar straf omgezet in een voorwaardelijke celstraf van vijf jaar.

Verzoek
De 57-jarige Mohnhaupt had eind maart 2006 een verzoek ingediend tot vrijlating na 24 jaar te hebben uitgezeten van haar levenslange straf. Eerder werd een gratieverzoek verworpen, omdat ze minstens 24 jaar van haar straf moest uitzitten. (lees verder…)

mrt
28
2006
0

De RAF in Nederland

Vier keer hebben leden van de RAF op Nederlandse bodem vuurgevechten geleverd met de politie. Het kostte drie Nederlanders het leven. De schietpartijen waren ‘ongelukjes’. De RAF is nooit van plan geweest in Nederland aanslagen te plegen of banken te overvallen.

rafsymboolVoor de Rote Armee Fraktion was Nederland vooral een Rückzugsgebiet, een toevluchtsoord. Hetzelfde gold bijvoorbeeld voor Frankrijk, waar Andreas Baader onderdook nadat hij in mei 1970 door Ulrike Meinhof uit de gevangenis was bevrijd. De RAF besloot in Nederland en Frankrijk geen gewelddadige activiteiten te ontplooien in de hoop dat ze daar door de politie met rust zou worden gelaten. RAF-leden huurden in Nederland onopvallende appartementen, zogeheten konspirative Wohnungen, waar ze zich regelmatig schuilhielden en nieuwe acties beraamden.

Al vóór de RAF was opgericht kwamen linkse extremisten graag naar Amsterdam, vooral om drugs te gebruiken en te kopen. Bernward Vesper, echtgenoot van RAF-oprichtster Gudrun Ensslin en vader van haar kind, schrijft daarover in zijn onvoltooide, postuum verschenen autobiografische essay ‘Die Reise’. Ook Peter-Jürgen Boock van de tweede generatie van de RAF vertelt in de boeken die hij in de jaren negentig schreef over zijn vroege bezoeken aan Amsterdam en andere Nederlandse steden. Daar deed hij de drugsverslaving op die later enkele RAF-leden fataal zou worden. (lees verder…)

jan
01
1977
0

Derde generatie – 1977 – 1998

Het RAF-terrorisme is na de ‘Duitse herfst’ van 1977 over haar hoogtepunt heen. Een tiental oudgedienden legt de wapens neer en duikt met behulp van de Oost-Duitse geheime dienst, de Stasi, onder in de DDR. Zij worden vrijwel allemaal direct na de Wende van ‘89/’90 gearresteerd. Bovendien worden in 1982 de kopstukken Christian Klar, Brigitte Mohnhaupt en Adelheid Schulz gearresteerd.

gezochtMaar net als na de uitschakeling van de eerste generatie, staat na de ‘Duitse herfst’ een nieuwe groep aanhangers klaar om het terroristische stokje over te nemen. De relatief onbekende ‘derde generatie’ richt zich, in tegenstelling tot haar voorgangers, niet op de bevrijding van gearresteerde RAF-leden, maar op de vorming van een ‘anti-imperialistisch front’. Prioriteit is het plegen van aanslagen op het Amerikaanse leger en representanten van ‘het kapitaal’.

Identiteitsbewijs
Het eerste doelwit is NAVO-chef Alexander Haig. Hij ontsnapt in juni 1979 aan de dood bij een aanslag. Halverwege de jaren tachtig volgt een nieuwe eruptie van geweld, de laatste grote aanslagenserie van de RAF. Op 1 februari 1985 wordt Ernst Zimmerman, directeur van een wapenconcern dat onderdelen levert voor de Tornado-straaljagers van de Bundeswehr, in zijn slaapkamer geëxecuteerd. In augustus van dat jaar vindt een bomaanslag plaats op de Amerikaanse legerbasis in Frankfurt. Daarbij sterven twee Amerikaanse militairen. Vlak van tevoren hebben de terroristen een Amerikaanse soldaat omgebracht om zijn identiteitsbewijs te bemachtigen, nodig om toegang te verkrijgen tot de legerbasis en het explosief te kunnen plaatsen. Als reactie op de brede, publieke kritiek die zij met deze koelbloedige moord oogst, stuurt de RAF een verklaring naar het dagblad Frankfurter Rundschau. Daarin rechtvaardigt zij de moord: “De militaire bases, inrichtingen en commandocentrales van de Amerikaanse strijdkrachten en de NAVO zijn oorlogsgebied.” Vijf maanden later klinkt het in een opmerkelijk grote mate van zelfkritiek echter: “We zeggen nu dat het doodschieten van de G.I. een fout was.” De publieke sympathie voor de RAF is echter nagenoeg verdwenen.

Op 9 juli 1986 sterft Karl Heinz Beckurts, manager bij elektronicaconcern Siemens en sterk pleitbezorger van het gebruik van kernenergie, door een bom die naast zijn auto ontploft. Ook zijn chauffeur overlijdt. Op 10 oktober wordt de topdiplomaat Gerold von Braunmühl van dichtbij doodgeschoten. Eén van de afgevuurde kogels is afkomstig uit het pistool waarmee negen jaar eerder Hanns Martin Schleyer is omgebracht.

Stuiptrekkingen
herrhausenDe laatste moorden van de RAF vinden plaats tijdens de sowieso al turbulente periode rondom de val van de Berlijnse Muur en de Duitse eenwording. Op 30 november 1989, drie weken na de val van de Muur, bloedt bankpresident Alfred Herrhausen dood nadat zijn gepantserde dienstauto op een door de RAF geplaatste mijn is gereden. Op 1 april 1991 wordt Detlev Karsten Rohwedder, baas van de Treuhand (de overheidsinstelling die na 1990 de Oost-Duitse industrie moet privatiseren), in zijn slaapkamer doodgeschoten. Rohwedder is het laatste slachtoffer van een organisatie die door de Duitse eenwording en het mislukken van de wereldrevolutie is ingehaald.

De allerlaatste stuiptrekkingen vinden plaats op 27 juni 1993, wanneer terrorist Wolfgang Grams sterft bij zijn arrestatie door de elite-eenheid GS9 in Bad Kleinen. Volgens officieel onderzoek sloeg Grams, om arrestatie te ontlopen, de hand aan zichzelf, maar – net als na de dood van Meinhof, Baader en Enslinn – doen geruchten de ronde over een executie. Nadat in 1996 de wegens de moord op Alfred Herrhausen gezochte Christoph Seidler zichzelf heeft aangegeven, geeft de RAF in 1998 – dertig jaar nadat Andreas Baader en Gudrun Ensslin met hun brandstichting in Frankfurt de Bondsrepubliek een nieuwe fase van haar geschiedenis inloodsten – een verklaring af waarin zij haar strijd voor beëindigd verklaart. “Revolutionairen verlangen naar een wereld waarin niemand beslist over het recht op leven en dood.” Een opmerking die rijkelijk laat komt voor de minimaal 35 dodelijke slachtoffers van de Rote Armee Fraktion.

jan
28
1971
0

Brigitte Mohnhaupt

Brigitte Mohnhaupt wordt beschouwd als kopstuk van de tweede generatie RAF-leden. Zij zit tot maart 2007 vast vanwege de moord op bankier Jürgen Ponto in 1977.

brigitte_mohnhaupt_4x2 Brigitte Mohnhaupt wordt geboren in juni 1949. Zij groeit op als kind van gescheiden ouders: op elfjarige leeftijd, in 1960, gaan haar vader en moeder uit elkaar. Brigitte blijft bij haar moeder. Als achttienjarige, in 1967, schrijft zij zich in aan de universiteit van München.

Tijdens haar studie filosofie komt Brigitte in aanraking met de RAF. Vanaf 1971 raakt zij steeds nauwer betrokken bij de groep. Eerst is dat vooral logistiek en organisatorisch. Zij levert bijvoorbeld wapens aan Baader en Meinhof. In juni 1972 wordt zij in Berlijn gearresteerd en veroordeeld tot gevangenisstraf.

Na haar vrijlating, in 1977, ontpopt zij zich al snel tot kopstuk van de tweede generatie RAF-leden. Zij is rechtstreeks betrokken bij de moord op topjurist Siegfried Buback, bankier Jürgen Ponto en werkgeversvoorzitter Hanns-Martin Schleyer. In 1978 wordt zij in Joegoslavië voor de tweede keer opgepakt. Na een half jaar staat zij echter weer op vrije voeten.

Wederom raakt zij betrokken bij een aanslag, in 1981. Ditmaal op de Amerikaanse generaal Frederik Kroesen, die ternauwernood ontkomt. Na haar derde arrestatie, in 1982, komt Mohnhaupt er niet zo genadig vanaf. Zij wordt tot vijf maal levenslang veroordeeld voor de mislukte moordpoging op Kroesen en voor haar aandeel in het geweld van de ‘Duitse herfst’ van 1977. Volgens de rechtbank heeft zij de fatale schoten gelost op bankier Ponto.

Brigitte Mohnhaupt zat tot 27 maart 2007 vast in de gevangenis in Aichach, in Beieren.
brigitte_mohnhaupt_3x2brigitte_mohnhaupt_2x3 brigitte_mohnhaupt_2x1

jan
01
1970
0

Rote Armee Fraktion

RAF-LogoDe Rote Armee Fraktion (Duits, Ned.: Rode-Legerfractie) was de actiefste naoorlogse linkse extremistische terreurgroep in Duitsland. De RAF stond ook wel bekend onder de naam Baader-Meinhof-Groep. De groep werd in 1970 opgericht door onder meer Andreas Baader, Gudrun Ensslin en Horst Mahler, die later gezelschap kregen van Ulrike Meinhof. De groep was verantwoordelijk voor 34 moorden en talrijke bankovervallen en bomaanslagen. In 1998 meldde de RAF dat ze zichzelf had opgeheven.

Achtergrond
Vooral in de studentenbeweging ontstond er aan het eind van de jaren zestig steeds meer onvrede over het feit dat veel bestuurders uit het Nazi-tijdperk nog steeds ‘waakten’ over de fundamenten van de Duitse samenleving. Doel van de groep was zich ondergronds tegen “het systeem” te verzetten. De Rote Armee Fraktion ageerde verder ook sterk tegen de in Duitsland heersende “kapitalistische staat”. De naam van de groep was afgeleid van het Russische Rode Leger, de term “Fraktion” (een eenheid binnen de Communistische Partij) werd toegevoegd om het verband met de internationale Marxistische strijd te benadrukken. De organisatiestructuur en handelwijzen waren grotendeels geïnspireerd door de Tupamaros, de linkse stadsguerrilla uit Uruguay. Het is bekend dat er banden waren met het toenmalige (communistische) Oost-Duitsland. Zo werd aan Inge Viett, lid van de RAF én de Beweging van de Tweede Juni, onderdak verschaft door de toenmalige DDR. Buiten de rechtstreekse politieke belangen in het kader van de Koude Oorlog had de DDR er belang bij om op de hoogte te zijn van op handen zijnde acties van beide groeperingen, teneinde haar Stasi-spionnen in het Westen geen gevaar te laten lopen als gevolg van de verhoogde paraatheid van de regering van de Bondsrepubliek.

Eerste generatie (lees verder…)

Onze sponsor Colani | Ontwerp: Oppositie 2.0 door colani.nl