rafVandaag 18 oktober is het 30 jaar geleden dat onze helden Andreas Baader, Gudrun Ensslin en Jan-Carl Raspe werden vermoord in de Stammheim gevangenis te Stuttgard.
De hele Duitse media die dik in de zakken van de politiek zit praat over een collectieve zelfmoord! Maar wij weten wel beter.
Het was moord! Dat kon ook niet anders, da kaping van het Lufthansa vliegtuig was dan wel afgeslagen maar Hanns Martin Schleyer was nog steeds een gijzelaar van de RAF. Dit was een probleem voor de Duitse justitie, ze wilden de RAF-gevangenen niet vrijlaten, maar dat was ook wachten op de volgende gijzeling, kaping of aanslag. Er was maar een oplossing, ze moesten dood, alleen hun dood kon de terreur om de RAF-leiders te bevrijden stoppen. Irmgard Möller de enige die de aanslag in Stammheim overleefde na 4 messteken in de borst, heeft altijd verklaard te zijn overvallen en neergestoken, het is ook zeer onwaarschijnlijk, zeg gerust onmogelijk dat een mens zichzelf 4 keer in de borst steekt.
Dat iedereen zo naief is (geweest) om de media te geloven dat zelfmoord was is voor mij nog steeds onbegrijpelijk. Als ik zeg als Andreas Baader en Jan-Carl Raspe beide een vuurwapen tot hun beschikking hadden waren ze zeker in een poging uit te breken omgekomen of uitgebroken uit Stammheim. De Duitse overheid heeft op dat moment ook Hanns Martin Schleyer zijn doodvonnis getekend, maar dat namen ze voor lief.
Een ieder die wil beweren dat het anders is verklaar ik voor gek.
De daders van deze moorden lopen nog steeds vrij rond, maar zullen vast eens ter verantwoording worden geroepen.