feb
28
2010
0

Geheimschriften en codes

Van mijn verzameling boeken over de RAF en de MOSSAD.
Dit boekje bevat allerlei methodieken op het gebied van codes en geheimschriften.

Zeer frequent gebruikt door gevangenen en terroristen onderling, voor uitwisseling van berichten.


De RAF gebruikte in de Stammheim gevangenis gebruik van de Ottendorf-code: Dit met het boek Moby Dick.

Voor deze code heb je een tekst nodig, die heel onschuldig lijkt! Je kunt het beste een boek pakken. Als je een tekst hebt kun je de code maken:

  • Maak een boodschap
  • Zoek dan de letters in de tekst
  • Schrijf dan eerst het paginanummer op, dan de regel en dan de letter van die regel.

Bijvoorbeeld: (lees verder…)

okt
17
2009
0

Open brief aan onze MP – Wat is democratie

jan_peter_balkenendeSteeds vaker horen ik burgers klagen dat Nederland al lang geen democratie meer is.
Officieel wel, maar dat is dan ook niet meer dan de titel van een slecht politiek toneelstukje.
Veel nieuwe wetgeving is er de laatste jaren voorbij gekomen , waarbij we ons met steeds grotere groepen stemmers afvragen of “ze” in Den Haag nu werkelijk alle verstand zijn verloren, en of de wetgeving die uit onze democratie voortkomt werkelijk onze wensen wel zijn.

In een democratie kan niemand onderdrukt worden, hoe kan het dan, dat na de formatie van deze regering niemand meer inspraak heeft, en hele groeperingen in de hoek gedrukt worden? Als door een meerderheid van 51 stemmen weer een of ander onzinnig wetje is aangenomen waar de andere 49 procent het niet mee eens is worden deze toch ook onderdrukt!

Als de democratisch gekozen regering besluit om mensen in armoede te laten leven, en als dat legaal is, dan houdt het op. Men wordt geacht om zich daarbij neer te leggen. Doet men dat niet, dan komt de AIVD en/of de Justitie in actie. Op deze wijze houdt de AIVD de armoede en ongelijkheid in stand.

We horen in Nederland sociaal democratisch te zijn, maar ondertussen zijn we zo sociaal dat het bijna a-sociaal is en zo democratisch dat je eigenlijk geen mening meer mag hebben.
We zijn in Nederland zo sociaal dat we bijna iedereen binnen laten, het eigenlijk niet kunnen betalen en toch een generaal pardon geven terwijl we zelf niet voor onze eigen mensen kunnen zorgen.
We hebben intussen meer dan 500.000 werkelozen.
Daarbij komt nog dat niemand wilt of kan zeggen wat immigratie hier in Nederland kost omdat dit een vorm van discriminatie zou zijn, waar dat verband ligt moet iemand me nog eens uitleggen trouwens.

En begin nu niet dat ik tegen buitenlanders ben of wat voor tegengas dan ook, dat ben ik in de verste verte niet, van mij mogen wereldwijd de grenzen open, echt waar, maar we leven nu eenmaal in een democratie wordt beweert, en hebben het recht om te eisen waar ons geld naar toe gaat.
En wat dat betreft ben ik eigenlijk nog het minst nieuwsgierig naar de kosten van immigratie. Ik wil kunnen zien en controleren wat alle uitgaven van ons bestuur zijn, daar is zelfs een wet voor weet u nog wel?De WOB of Wet Openbaarheid Bestuur.

Ondertussen zijn we zo democratisch dat als iemand een andere mening heeft dan de gemiddelde Nederlander, waarvan een groep vind dat dit in hun opinie een bedreiging is voor de rest van de bevolking je grote kans loop dat je bedreigd en of vermoord word.
Voorbeelden daarvan zijn er genoeg, en niet allen in Nederland.

Een echte democratie dient iedere burger gelijke kansen aan te bieden, maar dan niet omwille van zijn of haar statuut als burger.
Elke mens is uniek en het zijn die unieke capaciteiten die gestimuleerd moeten worden.
Maar juist die vrijheid maakt ongelijk. Er kan er maar eentje de eerste van de klas zijn.

In de autonome staat speelt de volksvertegenwoordiging een centrale rol. De burger kan zijn lot in eigen handen nemen.
Nee, we laten ons vertegenwoordigen door mensen die we zelf kiezen.
En laat ons dan weer niet achteraf klagen, een volk kiest de leider die het verdient en de minderheid moet zich naar die meerderheid te schikken.

Dus wat wij onder democratie verstaan is eigenlijk een vorm van een utopistisch bestaan, en omdat ook dit nog niemand gerealiseerd heeft ga ik er maar van uit dat een democratie niet bestaat.
Zolang we er steeds maar naar streven om de beste de rijkste en de mooiste te zijn is een echte democratie onhaalbaar.
Je moet gewoon niet meer willen hebben dan je nodig hebt zolang er nog mensen zijn die te kort komen.

Blijf lezen, binnenkort hoe gooien we deze “democratie” omver

dodencelkopie

mrt
29
2009
0

Vermist: drie RAF-breinen! Hersenen van terroristen blijken onvindbaar

In 1997 werden de hersenen van RAF-lid Ulrike Meinhof onderzocht. De publiciteit rond dit onderzoek maakte de pers nieuwsgierig naar de hersenen van drie andere RAF-leden. Die bleken echter onvindbaar te zijn. Een complot of Duitse ‘Ungründlichkeit?

Grabstätte_Baader,Raspe,EnsslinHet Dornhaldenfriedhof is een wat saaie, keurig aangeharkte begraafplaats in het Zuid-Duitse Stuttgart. De duidelijk genummerde graven, brede paden en lage struikjes zijn uitstekend onderhouden; geen blaadje ligt verkeerd. Door de bomenrand klinkt het gedempte geraas van een autoweg. Er zijn begraafplaatsen die meer tot de verbeelding spreken.

Toch was ik gegrepen, toen ik hier een paar maanden geleden was voor een reportage van Andere Tijden. Helemaal achterin, op rij 99, ligt het graf van drie leiders van de beruchte Rote Armee Fraktion: Andreas Baader, Gudrun Ensslin en Jan-Carl Raspe. Drie jonge West-Duitse terroristen, die met hun aanslagen in de jaren zeventig een nationale hysterie wisten te ontketenen.

In de nacht van 17 op 18 oktober 1977 pleegden ze in de gevangenis zelfmoord, geraffineerd geënsceneerd als moord. Het was hun finale, en zeer effectieve, aanklacht tegen de staat. Tien dagen later werden ze begraven onder begeleiding van duizenden, veelal gemaskerde sympathisanten. (lees verder…)

dec
14
2008
0

In de ban van terreur: de RAF

1RAF-logo_tcm44-236330In de nacht van 2 april 1968 vliegen twee warenhuizen in Frankfurt am Main in brand. Er vallen geen slachtoffers. De brandstichters: Andreas Baader en Gudrun Ensslin. Zij verklaren met hun daad tegen de “volkerenmoord in Vietnam” te protesteren.

Het tweetal vlucht naar Frankrijk, maar bij zijn terugkeer naar de Bondsrepubliek Duitsland in 1970 wordt Baader opgepakt en vastgezet. Lang zal zijn gevangenschap niet duren.

Kort na zijn arrestatie bevrijden Ensslin en een groep handlangers hun kompaan Baader met geweld. Vanaf dat moment besluiten Baader en zijn aanhangers een militante radicaal-linkse organisatie te vormen. De Rote Armee Fraktion is geboren. 

De jaren zestig en het studentenprotest
De RAF komt voort uit de studentenprotestbeweging die in Duitsland – net als in andere Westerse landen – met veel rumoer tegen de oudere generatie schopt, het materialisme afkeurt, de rechtstaat bestrijdt en tegen de oorlog in Vietnam protesteert.

De beweging is in Duitsland een bonte mix van anarchisten, pacifisten en radicalen. Eind jaren zestig splitst de beweging zich. Een deel wil hervormingen afdwingen met vreedzame, democratische middelen. Het andere deel radicaliseert en omarmt het geweld.

In die tijd ontstaan er talloze extreem-linkse splintergroepen die bereid zijn geweld te gebruiken. Maar geen van die groepen gaat zo ver als de Rote Armee Fraktion.

Tomeloze terreurcampagne
De RAF krijgt onder meer publicitaire steun van Ulrike Meinhof, schrijfster van een links studentenblad en lid van de verboden Kommunistische Partei Deutschlands. Al snel heet de RAF in de volksmond de Baader-Meinhof-Gruppe.

In de ogen van de RAF is Duitsland een politiestaat die geregeerd wordt door fascisten. In de woorden van Ensslin: “Geweld kan alleen met geweld worden beantwoord. Dit is de generatie van Auschwitz – met hen kan men niet discussiëren.” 

De RAF neemt haar werk bloedserieus. Baader, Meinhof, Ensslin en andere aanhangers gaan op trainingskamp bij de Palestijnse bevrijdingsorganisatie PLO van Yasser Arafat.

Bij terugkomst in de West-Duitsland beginnen ze een tomeloze terreurcampagne. In 1971 overvallen ze banken om hun activiteiten te financieren. Daarna richt hun geweld zich op politieke doelen: Amerikaanse legerbases, politiebureaus en rechters. Verschillende mensen komen om het leven.

De eerste generatie sterft
In 1972 lijkt een einde aan het geweld te komen als de Duitse politie de harde kern van de RAF arresteert. Baader, Ensslin en Meinhof belanden achter de tralies.

De Duitse overheid neemt extreme maatregelen om de groep te isoleren. Er worden aparte cellen voor ze gebouwd, gesprekken met advocaten worden afgeluisterd en soms mogen de verdachten helemaal geen advocaat zien.

De gevangen leden van de RAF verzetten zich tegen hun behandeling. Tussen 1974 en 1977 plegen ze zelfmoord of overlijden na een hongerstaking. Irmgard Möller, de enige van de eerste generatie die overleeft, heeft overigens altijd beweerd dat gevangen RAF-leden vermoord zijn door de Duitse regering.

Een nieuwe generatie staat op
Het geweld houdt echter niet op. Midden jaren zeventig staat een tweede generatie op en in 1977 bereikt het terrorisme van de RAF een nieuw hoogtepunt. Het eerste slachtoffer dat jaar is de hoogste procureur-generaal bij het Hooggerechtshof in Karlsruhe, Siegfried Bubeck. Bijna vier maanden later brengt de RAF Jürgen Ponto, directeur van de Dresdner Bank, om het leven.

Maar de meest spectaculaire terreurdaad is gewelddadige ontvoering van werkgeversvoorzitter Hans-Martin Schleyer, in september van dat jaar. Zijn vier begeleiders komen om in een kogelregen en Schleyer wordt in een grote rieten mand naar een schuiladres in Den Haag gesmokkeld. Duitsland is wekenlang in de ban van de ontvoering.

In de herfst van 1977 loopt de spanning verder op wanneer vier Arabische terroristen een toestel van Lufthansa kapen. De kapers eisen dat de Duitse regering gevangen RAF-leden vrijlaat. Maar bondskanselier Schmidt weigert te onderhandelen.

Een Duitse anti-terreureenheid ontzet op 18 oktober het vliegtuig en doodt op één na alle kapers. Als reactie brengt de RAF Schleyer om het leven. Zijn levensloze lichaam wordt de volgende dag in het Franse Mulhouse gevonden.

Het einde van de RAF
Na de ‘Duitse herfst’ van 1977 is de Rote Armee Fraktion over haar hoogtepunt heen. Veel oudgedienden leggen de wapens neer en duiken onder in de DDR. Een derde generatie staat op, maar die zal een stuk minder actief blijken.

Op 27 maart 1993 vindt een aanslag plaats op de nieuwbouw van en gevangenis in Weiterstadt. De schade is groot (ruim 60 miljoen euro), maar er vallen geen gewonden. Het zou de laatste gewelddadige actie van de RAF zijn.

Vijf jaar later, op 20 april 1998, ontvangt het persbureau Reuters een verklaring waarin de Rote Armee Fraktion aankondigt zichzelf op te heffen. “Bijna 28 jaar geleden, op 14 mei 1970, ontstond tijdens een bevrijdingsactie de RAF. Vandaag beëindigen wij dit project. De stadsguerrilla in de vorm van de RAF is nu geschiedenis.”

nov
28
2005
0

Terrorisme en Nederland

Terrorisme_en_NederlandNederland is in de ban van terrorisme. Sinds 9/11 en de moord op Theo van Gogh zijn het actuele dreigingsniveau en de vraag of ons land wel goed is voorbereid, vrijwel elke dag in het nieuws. Tegelijkertijd is er kritiek op de Nederlandse overheid omdat heldere informatie uitblijft. Terrorisme in Nederland laat zien hoe het ervoor staat, waar de dreiging vandaan komt, en wat we ertegen kunnen doen. Aan de hand van gesprekken met en artikelen van topfunctionarissen die dagelijks met het onderwerp te maken hebben, geeft het een goed inzicht in deze complexe problematiek. (lees verder…)

okt
13
1997
0

Een Duitse herfst vol spookbeelden

DEU TERROR RAF SCHLEYER CHRONIKHet was geen onverdeeld genoegen in 1977 correspondent in Bonn te zijn. De Bondsrepubliek werd dat jaar meer dan ooit geteisterd door het terrorisme van de Rote Armee Fraktion. De gebeurtenissen waren dramatisch en er viel dus, ondanks een Nachrichtensperre na de ontvoering van werkgeversvoorzitter Schleyer, veel te berichten. Maar de journalisten moesten werken in een verziekte sfeer.
HET terrorisme van de RAF werd door rechts in de Bondsrepubliek aangegrepen om af te rekenen met links. ‘Het geestelijk moeras, waaruit het terrorisme is ontsproten, moet worden drooggelegd’ heette dat toen. De rechtse oppositie, toen geleid door de huidige bondskanselier Helmut Kohl, hanteerde met grote ijver het stempel ‘sympathisant van terroristen’.

Zo’n sympathisant was je in die dagen snel. De CDU-politicus Bernhard Vogel, thans minister-president van de deelstaat Thüringen, zei op 14 september 1977 in een interview met het sensatieblad Bild: ‘Sympathisant kan iedereen zijn die Baader-Meinhof-groep zegt in plaats van -bende.’

Woorden wogen zwaar in die ‘loden tijd’. Ook buitenlandse correspondenten werden in de gaten gehouden en soms bekritiseerd, vooral door conservatieve Duitse kranten. Het liberale weekblad Die Zeit getroostte zich de moeite met enkele correspondenten in Bonn te praten en zelfs enkele stukken van hen te vertalen. Dat leidde op 23 september 1977 tot het artikel ‘Wie uns das Ausland sieht’ waarin onder meer de Volkskrant in bescherming werd genomen tegen het verwijt terrorisme te ‘bagatelliseren’. (lees verder…)

nov
21
1979
0

Die Dritte Generation (1979)

Die Dritte Generation

Die Dritte Generation

Fassbinders aanklacht tegen het kreupele politieke denken van de Westduitse terroristen werd een film met schitterende acteerprestaties over de ontvoering van een rijke Amerikaan door uit gegoede kringen afkomstige ‘linkse’ activisten. De geluidsband is een mengelmoes van dialoog en costant jengelende tv’s en radio’s. Scenario en camerawerk van regisseur Fassbinder.

Deze film zoek ik nog, iemand hem op vhs of dvd ter overname?

sep
05
1977
0

RAF-ontvoering Schleyer dertig jaar geleden

(5 september 2007) Vandaag dertig jaar geleden ontvoerde de Rote Armee Fraktion (RAF) de Duitse werkgeversvoorzitter Hanns Martin Schleyer. Anderhalve maand later werd hij door de RAF vermoord. Dit heeft de Duitse politieke cultuur voorgoed veranderd, aldus kanselier Angela Merkel.

727187Met de ontvoering van Schleyer begon wat later de geschiedenis inging als de Duitse herfst. Vier Duitse RAF-terroristen stoppen in de namiddag van 5 september 1977 de Mercedes van Schleyer en schieten er direct op los. In anderhalve minuut vallen 119 schoten. Drie lijfwachten en Schleyers chauffeur worden gedood. De werkgeversvoorzitter zelf wordt in een busje gedwongen. Nog geen vijf minuten later zijn de ontvoerders ervandoor met hun slachtoffer.

De ontvoerders eisen de vrijlating van verschillende RAF-leden, onder wie oprichtersAndreas Baader en Gudrun Ensslin, die in de Stammheim-gevangenis vastzitten. Nog op de avond van de ontvoering zelf besluiten kanselier Helmut Schmidt (SPD) en alle partij- en fractievoorzitters gezamenlijk niet op de eisen van de ontvoerders in te gaan. Voor het eerst in de Duitse geschiedenis wordt er een crisisteam gevormd waar alle betrokken hoge ambtenaren en toppolitici van alle partijen deel van uitmaken, een bijzonderheid in de Duitse gepolariseerde politieke cultuur.

In de Frankfurter Rundschau gaat kanselier Merkel in op de gebeurtenissen van de herfst van 1977. Het is sindsdien “een goede traditie”, zegt ze, dat regering en oppositie in Duitsland samenwerken als het staatsbelang in het geding is. De twee lessen die de politiek uit de herfst van 1977 geleerd heeft, aldus Merkel, zijn dat bij dergelijke uitzonderlijke gebeurtenissen alle partijen betrokken dienen te worden en dat de staat zich nooit mag laten chanteren. (lees verder…)

Onze sponsor Colani | Ontwerp: Oppositie 2.0 door colani.nl