De Buitenparlementaire Oppositie

Begin bij jezelf

Steeds vaker horen ik burgers klagen dat Nederland al lang geen democratie meer is.
Officieel wel, maar dat is dan ook niet meer dan de titel van een slecht politiek toneelstukje.
Veel nieuwe wetgeving is er de laatste jaren voorbij gekomen , waarbij we ons met steeds grotere groepen stemmers afvragen of “ze” in Den Haag nu werkelijk alle verstand zijn verloren, en of de wetgeving die uit onze democratie voortkomt werkelijk onze wensen wel zijn.

In een democratie kan niemand onderdrukt worden, hoe kan het dan, dat na de formatie van deze regering niemand meer inspraak heeft, en hele groeperingen in de hoek gedrukt worden? Als door een meerderheid van 51 stemmen weer een of ander onzinnig wetje is aangenomen waar de andere 49 procent het niet mee eens is worden deze toch ook onderdrukt!

Als de democratisch gekozen regering besluit om mensen in armoede te laten leven, en als dat legaal is, dan houdt het op. Men wordt geacht om zich daarbij neer te leggen. Doet men dat niet, dan komt de AIVD en/of de Justitie in actie. Op deze wijze houdt de AIVD de armoede en ongelijkheid in stand.

We horen in Nederland sociaal democratisch te zijn, maar ondertussen zijn we zo sociaal dat het bijna a-sociaal is en zo democratisch dat je eigenlijk geen mening meer mag hebben.
We zijn in Nederland zo sociaal dat we bijna iedereen binnen laten, het eigenlijk niet kunnen betalen en toch een generaal pardon geven terwijl we zelf niet voor onze eigen mensen kunnen zorgen.
We hebben intussen meer dan 500.000 werkelozen.
Daarbij komt nog dat niemand wilt of kan zeggen wat immigratie hier in Nederland kost omdat dit een vorm van discriminatie zou zijn, waar dat verband ligt moet iemand me nog eens uitleggen trouwens.

En begin nu niet dat ik tegen buitenlanders ben of wat voor tegengas dan ook, dat ben ik in de verste verte niet, van mij mogen wereldwijd de grenzen open, echt waar, maar we leven nu eenmaal in een democratie wordt beweert, en hebben het recht om te eisen waar ons geld naar toe gaat.
En wat dat betreft ben ik eigenlijk nog het minst nieuwsgierig naar de kosten van immigratie. Ik wil kunnen zien en controleren wat alle uitgaven van ons bestuur zijn, daar is zelfs een wet voor weet u nog wel?De WOB of Wet Openbaarheid Bestuur.

Ondertussen zijn we zo democratisch dat als iemand een andere mening heeft dan de gemiddelde Nederlander, waarvan een groep vind dat dit in hun opinie een bedreiging is voor de rest van de bevolking je grote kans loop dat je bedreigd en of vermoord word.
Voorbeelden daarvan zijn er genoeg, en niet allen in Nederland.

Een echte democratie dient iedere burger gelijke kansen aan te bieden, maar dan niet omwille van zijn of haar statuut als burger.
Elke mens is uniek en het zijn die unieke capaciteiten die gestimuleerd moeten worden.
Maar juist die vrijheid maakt ongelijk. Er kan er maar eentje de eerste van de klas zijn.

In de autonome staat speelt de volksvertegenwoordiging een centrale rol. De burger kan zijn lot in eigen handen nemen.
Nee, we laten ons vertegenwoordigen door mensen die we zelf kiezen.
En laat ons dan weer niet achteraf klagen, een volk kiest de leider die het verdient en de minderheid moet zich naar die meerderheid te schikken.

Dus wat wij onder democratie verstaan is eigenlijk een vorm van een utopistisch bestaan, en omdat ook dit nog niemand gerealiseerd heeft ga ik er maar van uit dat een democratie niet bestaat.
Zolang we er steeds maar naar streven om de beste de rijkste en de mooiste te zijn is een echte democratie onhaalbaar.
Je moet gewoon niet meer willen hebben dan je nodig hebt zolang er nog mensen zijn die te kort komen.

Blijf lezen, binnenkort hoe gooien we deze “democratie” omver

Als we deze schijndemocratie zelf weer in de hand willen krijgen is er maar een mogelijkheid!

Knielen voor hun politieke macht is de leugen aanvaarden, de macht en de leugen zijn in de politiek hetzelfde, twee handen op een buik.

Ik kan niet begrijpen hoe het mogelijk is dat een heel land met miljoenen inwoners de dictatuur van een paar mannetjes aanvaard. Ze hebben niet meer macht dan wij ze zelf geven. Ze kunnen ons alleen maar kwaad doen of schade berokkenen als wij dat zelf toelaten, en we laten het toe lijdzaam gaan we naar het slachthuis, nog liever dan in opstand te komen tegen dit tuig. Een paar mannetjes waar we echt geen schrik van hoeven te hebben, van die ventjes die we vroeger op school het liefste in elkaar wilden timmeren, maar uit medelijden niet gedaan hebben. Een paar mannetjes die hier de dienst uit maken, die we zelfs niet hoeven te bewonderen want hun gedrag is allesbehalve bewonderenswaardig.

Zodra wij stoppen met knielen is het over, dan kunnen deze zielige mannetjes die zich leider noemen en vaak nog de slapste en lafste van het hele volk zijn niets meer.

We geven ze niets meer, we gehoorzamen niet meer.

Het voorbeeld hebben ze zelf al gegeven bij de DSB, als wij als burgers bij elke bank ons geld weghalen, en per direct weigeren om nog mee te betalen aan dit systeem zijn ze op slag machteloos.

En zeker door de komst van Euro (bedankt Zalm), het is geen landelijke munt meer dus staan we nog sterker in deze als voorheen met de gulden.

Wordt vervolgt (ik misschien door dit schrijven ook wel)

Bijstand voor ZZP-ers

Maar toch wil ik dat u mij eens uitlegt dat als je als land vreemdelingen die de taal niet eens machtig zijn de kans geeft om hier een leven op te bouwen, en we zo kortzichtig kunnen zijn dat we dat voor iemand van eigen bodem, die al tientallen generaties Nederlander is als zelfstandige door het leven wil, nauwelijks een kans geven en als het even (economisch) tegenzit, van onze Sociale Dienst de opmerking krijgt dat hij zijn idealen maar op moet geven, waarna ze, “eventueel” een bijstandsuitkering kunnen krijgen, daar sta je dan,  45 jaar,  half versleten, geen eerlijke kans meer op de arbeidsmarkt en toch moeten blijven solliciteren tot als het even kan 67e jaar.

Terwijl er in Nederland nog niet zo gek lang geleden een mogelijkheid is gecreëerd om kleine zelfstandigen die het net niet redden als gevolg van de economische crisis, tijdelijk een aanvullende bijstandsuitkering te verstrekken. De molen waar je dan in terecht komt is een levensgevaarlijke machine, de regelgeving is zelfs bij de gemeente niet duidelijk.
Naar mijn idee is deze uitkering nog nauwelijks of niet aan wie dan ook uitgekeerd.

Ik weet niet door welke “democratie” en met medeweten van wie deze (on)mogelijkheid geschapen is maar de uitvoering van deze wet mag door de betreffende gemeente zelf al dan niet gehonoreerd worden, het probleem is dat deze gelden uitgekeerd worden onder het mom van extra sociale voorzieningen waaronder deze mogelijkheid bestaat, maar dat de gemeente zelf mag uitmaken aan wat of wie ze dit geld besteden, met andere woorden het geld gaat wel naar de gemeenten maar niemand weet meer waar dat geld voor was, het heeft namelijk geen label waardoor het geld een werkelijk doel zou krijgen.
Je zou kunnen zeggen dat het geld door een democratisch gekozen regering toegekend wordt aan een gemeente die het stort in een soort van dictatoriale afdeling, de sociale dienst. Het is aan de willekeur van de (dictator) ambtenaar of een burger daarvoor in aanmerking komt of niet. Wat een heerlijk gevoel moet dat zijn, die macht om iemand te maken of breken. Ik snap niet dat dit soort mensen daar mogen werken!

Sociale Dienst laat me niet lachen, het is eerder hulp bij zelfdoding en dat is volgens mij bij de wet verboden. En dat maakt u dus ook medeplichtig, u kunt niemand meer recht in de ogen kijken en zeggen “ Wir haben es nicht gewußt”. Daar komt nog dat u ook nog lid of leider bent van een criminele organisatie, of georganiseerde misdaad, zo heet dat toch als je terreur op je bevolking toepast?

Het zal voor u niet tot een veroordeling komen vrees ik, dat heeft u goed ingedekt. Ik ben niet echt gelovig, en politiek en geloof moet dus ook echt gescheiden blijven, maar wat ik wel weet is dat als u straks bij Petrus aan de hemelpoort staat hij u met dezelfde vaart weer naar beneden zal trappen en u daar de rekening gepresenteerd krijgt voor uw misdaden tegen het volk.

Want daarboven is wel iedereen gelijk!

In sneltreinvaart en in een aanstekelijke stijl geeft Jos Houtsma de lezer een ook vandaag de dag nog relevante blik in het brein van de activist die heilig overtuigd is van het eigen gelijk.

De belevingswereld van Duitse radicale idealisten interesseerde mij vooral omdat ik denk dat die overeenkomsten heeft met de belevingswereld van de radicale moslimterroristen van tegenwoordig. Ook daar zullen mensen tussen zitten die buiten de maatschappij vallen of zich op de rand tussen de maatschappij en de criminaliteit bevinden. Ook daar heb je fanatici en idealisten en geweldsverslaafden. Ook daar loopt het uit de hand. De personages in deze roman waren al snel levensecht en hoewel het prachtige plot zich pas aan het einde van het boek ineens ontvouwde, nestelden de hoofdpersonen zich al meteen in mijn hoofd en bleef ik nieuwsgierig hoe het hen verging. Je kunt je afvragen in hoeverre de auteur de sfeer van het radicalisme in de jaren zeventig getroffen heeft. Was hij zelf één van deze idealisten of juist niet? Hoe objectief is zijn schets? In ieder geval vond ik dit boek zeer de moeite waard. Ik vind het een genoegen om de indruk van de auteur te lezen van deze periode en deze mensen, ongeacht het waarheidsgehalte daarvan. Misschien zullen sommigen hier wel moeite mee hebben (Zo niet, lees dan ook eens “De Autobiografie van Stalin”, door Richard Lourie). Een boek om over na te denken en te bespreken!

Oprichting van de RAF

Augustin wordt lid

Ruim een jaar voordat Augustin naar Berlijn kwam, werden vier jonge Duitsers veroordeeld voor brandstichting in twee Frankfurtse warenhuizen. De vier vrienden waren Andreas Baader, zijn vriendin Gudrun Ensslin, Thorwald Proll en Horst Söhnlein. De actie, zo verklaarden ze in de rechtszaal, was bedoeld als protest tegen de kapitalistische consumptiemaatschappij. Ze wonnen er sympathie mee in links-radicale kringen. Horst Söhnlein zat als enige zijn straf uit: de overige drie doken onder. Begin 1970 werd Baader opnieuw gepakt. Hij wist weer te ontkomen, dankzij een spectaculaire bevrijdingsactie van Ulrike Meinhof en Horst Mahler op 14 mei 1970. Dat was het startschot voor de oprichting van de RAF.

Augustin: ‘Ik was net terug van vakantie. Die bevrijdingsactie was net gebeurd en stond op alle voorpagina’s. Toen ik hoorde dat Andreas bevrijd was vond ik dat gewoon fantastisch. Ik wilde ze absoluut zelf ontmoeten en met ze praten.’ Via vrienden uit het linkse circuit wist Augustin met de ondergedoken Baader en Ensslin in contact te komen. Hij was direct verkocht. ‘Voor mijn gevoel klikte het meteen. Ik had een hele goede band met Andreas, hij straalde ook iets uit van wilskracht en daadkracht. Niet dat beeld wat er zo ondertussen over hem verspreid is, maar meer iemand die anderen laat praten, luistert, en dan plotseling met een aantal heel scherpe commentaren komt.

Waarvan je zegt “ja, dat is het gewoon”. Gudrun is ook een tante die in een hele korte tijd een politieke ontwikkeling heeft doorgemaakt, van een beetje sociaal-democatisch gericht naar wat toen de RAF werd. Iemand die heel scherpe analyses uit kon werken en die ook praktisch kon omzetten.’