De Buitenparlementaire Oppositie

rafVandaag 18 oktober is het 30 jaar geleden dat onze helden Andreas Baader, Gudrun Ensslin en Jan-Carl Raspe werden vermoord in de Stammheim gevangenis te Stuttgard.

De hele Duitse media die dik in de zakken van de politiek zit praat over een collectieve zelfmoord! Maar wij weten wel beter.

Het was moord! Dat kon ook niet anders, da kaping van het Lufthansa vliegtuig was dan wel afgeslagen maar Hanns Martin Schleyer was nog steeds een gijzelaar van de RAF. Dit was een probleem voor de Duitse justitie, ze wilden de RAF-gevangenen niet vrijlaten, maar dat was ook wachten op de volgende gijzeling, kaping  of aanslag. Er was maar een oplossing, ze moesten dood, alleen hun dood kon de terreur om de RAF-leiders te bevrijden stoppen. Irmgard Möller de enige die de aanslag in Stammheim overleefde na 4 messteken in de borst, heeft altijd verklaard te zijn overvallen en neergestoken, het is ook zeer onwaarschijnlijk, zeg gerust onmogelijk dat een mens zichzelf 4 keer in de borst steekt.

Dat iedereen zo naief is (geweest) om de media te geloven dat zelfmoord was is voor mij nog steeds onbegrijpelijk. Als ik zeg als Andreas Baader en Jan-Carl Raspe beide een vuurwapen tot hun beschikking hadden waren ze zeker in een poging uit te breken omgekomen of uitgebroken uit Stammheim. De Duitse overheid heeft op dat moment ook Hanns Martin Schleyer zijn doodvonnis getekend, maar dat namen ze voor lief.

Een ieder die wil beweren dat het anders is verklaar ik voor gek.

De daders van deze moorden lopen nog steeds vrij rond, maar zullen vast eens ter verantwoording worden geroepen.

De burgerlijke pers heeft, zoals te verwachten viel, het feit dat 30 jaar geleden de “Duitse herfst” van 1977 (de RAF-Offensive en de moorden van Stammheim) plaatsvond, aangegrepen voor een algehele afrekening met de politiek van het gewapend verzet en haar (voormalige) representanten in de “BRD”. Maar ook onze eigen scene zou zich met bovengenoemd thema (RAF/gewapende strijd/ Stammheim) bezig dienen te houden en haar eigen conclusies hieruit dienen te trekken. (lees verder…)

bakker-schut-in-1977-bij-gerechtsgebouw-utrecht

Pieter Herman Bakker Schut (Haarlem, 31 maart 1941 – Amsterdam, 13 oktober 2007) was een Nederlandse advocaat.

Na het behalen van zijn gymnasium-diploma, in 1959 aan het Eerste Vrijzinnig-Christelijke Lyceum in Den Haag, studeerde Bakker Schut een jaar aan de Wesleyan University in Middletown, Connecticut VS. Van 1960 tot 1965 studeerde hij Rechten aan de universiteit van Leiden. Tijdens zijn militaire dienst werd hij opgeleid tot ‘verhoorspecialist’ bij de Militaire Inlichtingendienst in Harderwijk. Van 1967 tot 1971 was hij advocaat in Amsterdam, daarna was hij docent Strafrecht aan de universiteit van Utrecht. Van 1971 tot 1984 werkte hij bovendien in de sociale advocatuur in Utrecht. In het midden van dat decennium kreeg hij bekendheid door het verdedigen van verdachten van de Rote Armee Fraktion, zoals Ronald Augustin. Hij schreef een uitgebreide studie over de processen tegen de leden van de RAF: Stammheim, die notwendige Korrektur der herrschenden Meinung, 1986 Neuer Malik Verlag, Kiel, ISBN3-89029-010-8. Vanaf 1984 werkte hij weer als advocaat in Amsterdam. (lees verder…)

De Rote Armee Fraktion (RAF) wilde in april 1977 in Amsterdam een aanslag plegen op een bijeenkomst van socialistische leiders.

De Socialistische Internationale kwam 16 en 17 april bijeen in het Marriott-hotel. Hoogstwaarschijnlijk had de RAF het gemunt op de Duitse bondskanselier Willy Brandt. De aanslag werd door de RAF afgeblazen doordat een alerte keukenhulp de BVD en de politie inlichtte. Dit blijkt vanavond in NOVA.

De aanslag van de RAF staat vermeld in vertrouwelijke stukken in de archieven van de ministeries van Justitie en Binnenlandse Zaken. Ze staan afgedrukt in het boek “Niet Bang Om Te Sterven, dertig jaar terrorisme in Nederland” van NOVA-verslaggever Siem Eikelenboom. (lees verder…)

Berlijn, 8 Mei 2007. De Duitse bondspresident, Horst Köhler, heeft gisteren een politiek zeer omstreden verzoek tot gratie van de voormalige terrorist van de Rote Armee Fraktion, Christian Klar, afgewezen.

Het gratieverzoek leidde de afgelopen maanden tot een hernieuwd debat over de omgang met het linkse terrorisme uit de jaren zeventig en over de vraag of de rechtsstaat barmhartigheid moet tonen tegenover politieke moordenaars die al een kwarteeuw in de cel zitten.

Christian Klar (54) werd in 1985 veroordeeld tot meervoudig levenslang voor zijn aandeel in talrijke moorden waar de stadsguerrilla Rote Armee Fraktion de verantwoordelijkheid voor opeiste. Klar zit 24 jaar vast en komt over twee jaar in aanmerking voor een voorwaardelijke in vrijheidsstelling op basis van goed gedrag. Het Duitse strafrecht gaat ervan uit dat iedere veroordeelde de mogelijkheid moet krijgen om vrij te komen. De minimale straf voor Klar werd daarom al eerder door een rechtbank beperkt tot 26 jaar. (lees verder…)

De opkomst van de RAF vindt plaats tegen de achtergrond van de zogeheten Außerparlementarische Opposition (APO), letterlijk ‘buitenparlementaire oppositie’. Dit is een verzamelbegrip voor talrijke, heterogene protestbewegingen die in de jaren zestig in West-Duitsland in opstand komen tegen de wetten van de consumptiemaatschappij en de gevestigde orde die zij betichten van een vooroorlogse moraal en een vermeend gebrek aan democratie.

Het protest wordt belichaamd door de generatie ’68, de babyboomers die zijn opgegroeid met de bestaanszekerheid van de moderne verzorgingsstaat en de zegeningen van het West-DuitseWirtschaftswunder uit de jaren vijftig. Gewend als zij is aan vrede en welvaart, ervaart zij het conservatisme van het tijdperk-Adenauer (1949-1963) als bevoogdend. Haar aandacht verschuift naar postmateriële thema’s. Net als elders in de westerse wereld wordt in West-Duitsland de roep luid naar inspraak van studenten aan de universiteit, grotere individuele (seksuele) vrijheid, gelijke behandeling van man en vrouw, hulp aan derdewereldlanden en maatregelen ter behoud van het milieu. Net als elders fungeert het protest tegen het Amerikaanse ‘imperialisme’ als samenbindend element van de beweging.

Tweede Wereldoorlog (lees verder…)

De voormalige RAF-terroriste Brigitte Mohnhaupt is zondagochtend vroeg vrijgelaten uit de gevangenis in Aichach in Beieren. Een woordvoerder van het Beierse ministerie van Justitie maakte de vrijlating bekend. Hij zei niet waar de 57-jarige Mohnhaupt naartoe is gegaan. 

Een rechtbank in Stuttgart had half februari bepaald dat Mohnhaupt eind maart moest worden vrijgelaten. Ze had een verzoek om vervroegde vrijlating ingediend. 

Mohnhaupt zat 24 jaar vast voor haar betrokkenheid bij een reeks beruchte ontvoeringen en moorden in de jaren zeventig, die werden uitgevoerd door de linksradicale Rote Armee Fraktion. 

De RAF-terroriste werd in 1985 tot vijf keer levenslang veroordeeld, onder andere voor de moord op de werkgeversvoorzitter Hanns-Martin Schleyer.

Tweede generatie
Mohnhaupt was sinds 1971 lid van de RAF. Ze behoorde tot de zogenaamde tweede generatie. Dat waren de opvolgers van de grondleggers Andreas Baader, Gudrun Ennslin en Jan-Carl Raspe. 

Mohnhaupt zat al in de gevangenis van 1972 tot 1977. Na haar vrijlating pleegde ze de moorden om zo de West-Duitse regering te dwingen Baader, Ennslin en Raspe vrij te laten. Toen de regering niet in ging op de eisen, pleegden de drie zelfmoord. 

De aankondiging van de vrijlating van Mohnhaupt leidde vorige maand tot veel ophef in Duitsland. De voormalige terroriste heeft tot woede van de Duitsers nooit spijt betuigd van haar daden. 

Mohnhaupt zou eigenlijk pas dinsdag vrijkomen. Maar waarschijnlijk om een grote media-aandacht te voorkomen, heeft het ministerie besloten om haar al eerder vrij te laten.

De voormalige RAF-terroriste Brigitte Mohnhaupt komt vervroegd vrij. Dat heeft de Duitse justitie besloten. 

Mohnhaupt is één van de laatste leden van de radicaal linkse Rote Armee Fraktion die nog in de gevangenis zitten. Ze was één van de acht leiders van de ’tweede generatie’ van de RAF.

Ze komt op 27 maart vrij. Dan wordt haar straf omgezet in een voorwaardelijke celstraf van vijf jaar.

Verzoek
De 57-jarige Mohnhaupt had eind maart 2006 een verzoek ingediend tot vrijlating na 24 jaar te hebben uitgezeten van haar levenslange straf. Eerder werd een gratieverzoek verworpen, omdat ze minstens 24 jaar van haar straf moest uitzitten. (lees verder…)

Vier keer hebben leden van de RAF op Nederlandse bodem vuurgevechten geleverd met de politie. Het kostte drie Nederlanders het leven. De schietpartijen waren ‘ongelukjes’. De RAF is nooit van plan geweest in Nederland aanslagen te plegen of banken te overvallen.

Voor de Rote Armee Fraktion was Nederland vooral een Rückzugsgebiet, een toevluchtsoord. Hetzelfde gold bijvoorbeeld voor Frankrijk, waar Andreas Baader onderdook nadat hij in mei 1970 door Ulrike Meinhof uit de gevangenis was bevrijd. De RAF besloot in Nederland en Frankrijk geen gewelddadige activiteiten te ontplooien in de hoop dat ze daar door de politie met rust zou worden gelaten. RAF-leden huurden in Nederland onopvallende appartementen, zogeheten konspirative Wohnungen, waar ze zich regelmatig schuilhielden en nieuwe acties beraamden.

Al vóór de RAF was opgericht kwamen linkse extremisten graag naar Amsterdam, vooral om drugs te gebruiken en te kopen. Bernward Vesper, echtgenoot van RAF-oprichtster Gudrun Ensslin en vader van haar kind, schrijft daarover in zijn onvoltooide, postuum verschenen autobiografische essay ‘Die Reise’. Ook Peter-Jürgen Boock van de tweede generatie van de RAF vertelt in de boeken die hij in de jaren negentig schreef over zijn vroege bezoeken aan Amsterdam en andere Nederlandse steden. Daar deed hij de drugsverslaving op die later enkele RAF-leden fataal zou worden. (lees verder…)

Nederland en Duitsland gaan gebukt onder toenemende angst voor terreur. De bevolking van beide landen leeft met het beklemmende besef dat het spoor van dood en vernieling dat de afgelopen jaren door moslimterroristen langs ver weg gelegen plaatsen als New York, Bali, Madrid, Beslan en het Midden-Oosten is getrokken, in haar richting kan leiden.

De moord op Theo van Gogh door een islamitische godsdienstfanaat bracht in Nederland een stroom van doodsbedreigingen aan het adres van politici teweeg. Een bekende van de moordenaar van Van Gogh zit vast op verdenking van het beramen van een aanslag op de Tweede Kamer. In Duitsland leven volgens schattingen van de veiligheidsdienst drieduizend extremisten die bereid zijn tot het plegen van geweld. In december werd een aanslag op de Irakese interim-premier Ilyad Allawi verijdeld tijdens diens bezoek aan bondskanselier Gerhard Schröder in Berlijn. Eerder al hadden de Duitsers kunnen wennen aan het idee dat zich terroristen in hun midden schuilhouden, dankzij de processen tegen bekenden van Mohammad Atta, de leider van de doodspiloten van 11 september 2001, die zich jarenlang ongestoord in Hamburg had kunnen ophouden.

De terreurdreiging heeft geleid tot een roep om meer veiligheidsmaatregelen. Competenties van politie en opsporingsdiensten moeten volgens veel mensen worden uitgebreid. Zo opperen politici in Nederland bijvoorbeeld dat restricties op preventief fouilleren moeten worden opgeheven. Nu moet een burgemeester eerst nog een bepaald gebied aanwijzen als ‘veiligheidsrisicogebied’. Alle Nederlanders vanaf veertien jaar zijn sinds 1 januari jongstleden al verplicht om een identiteitsbewijs bij zich te dragen. In Duitsland mag de minister van Binnenlandse Zaken sinds vorig jaar overgaan tot de arrestatie van verdachten als hij beschikt over een ‘op feiten gebaseerde gevarenprognose’. Een grijs gebied, want de minister hoeft deze ‘feiten’ niet te openbaren. Toch wees een peiling van onderzoeksbureau Forsa in het najaar uit dat meer dan 80 procent van de Duitsers bereid is strenger toezicht op de openbare ruimte, zoals camerabewaking of onaangekondigde controles van tassen, te accepteren als dat de veiligheid vergroot. (lees verder…)