Gisteravond tweette de DENK-leider drie keer over de Turkse demonstraties in Rotterdam en alle keren werden zijn berichten massaal gedeeld door nepaccounts.
‘Contact gehad met Aboutaleb en geprobeerd bij Rutte om mijn bijdrage te leveren om te deëscalaren.
Nog steeds toe bereid.’, tikt Kuzu. Het bericht wordt ruim drieduizend keer gedeeld.
Hetzelfde geldt voor zijn andere twee tweets.
Het voornaamste basisprincipe van democratie is dat het een staatsvorm is waar de leidinggevende macht door velen, en niet van enkelen uitgevoerd wordt. Voorstanders van een ‘directe democratie’ bedoelen met ‘velen’: iedereen die geacht wordt ‘mondig’ te zijn. Anderen hebben het, wegens de complexiteit van de maatschappij, meer voor een ‘representatieve democratie’ van een aantal gekozenen, aangewezen door de ‘velen’ die als mondig beschouwd worden.
Een representatieve (parlementaire) democratie zoals wij die kennen, stoelt op:
In een democratie is het volk soeverein. In een parlementaire democratie oefent het die soevereiniteit uit via zijn gekozen vertegenwoordigers. Dat is de theorie.
In de praktijk loopt dat wel enigszins anders, omdat de zogenaamde ‘gekozenen des volk’, afgezien dat zij in de eerste plaats door de een politieke partij zijn gekozen, niet hun eigen kiezers, dan wel hun partij zelf vertegenwoordigen.
Wetten worden ingediend, na eerst door de partij zelf te zijn goedgekeurd, en dienen dan ook door alle ‘gekozenen’ van dezelfde partij unaniem goedgekeurd te worden. De door andere partijen ingediende wetten worden al dan niet goed of afgekeurd.
Enkel in uitzonderlijke gevallen laat een partij zijn ‘vertegenwoordigers’ toe om zelf te beslissen over hun ja- of nee-stem. Het gaat dan meestal over vrij onbelangrijke onderwerpen, of een gegeven waar de partij zelf geen standpunt wenst over in te nemen.
Om werkzaam te kunnen zijn, dient een regering het vertrouwen te hebben van de meerderheid der volksvertegenwoordigers (partijen). Bij het ontbreken van een partij die de meerderheid van de parlementszetels heeft, lost men dit gemakshalve op door een overeenkomst te sluiten (coalitie / regeerakkoord) tussen verschillende partijen die samen aan de gewenste parlementaire meerderheid komen.
Eens een regering gevormd waarvan de coalitiepartijen gezamenlijk op een parlementaire meerderheid kunnen bogen, wordt het parlement in de praktijk herleid tot een ‘praatgroep’ met als enige doel de vier jaar vol te maken met zo min mogelijk schade of uitzicht op een dikke baan in het bedrijfsleven.
Om de vier jaar, of tussentijds bij het ‘vallen’ van de regering en ontbinden van de kamers, wordt wij, het volk dus, naar de stembus geroepen om, via het zogenaamd kiezen van onze vertegenwoordigers, de machtsverhoudingen tussen de onderscheiden partijen te (her)bepalen.
Ook al kiezen wij op kandidaat volksvertegenwoordigers, toch kiezen wij, gezien de geldende partijtucht, alleen maar voor een bepaalde partij. Vanaf dan heeft ‘het volk’ zijn macht volledig in handen gegeven van de onderscheiden partijen die dan in functie van het door het stemmenaantal bekomen gewicht, zelf bepalen of, en met wie zij al dan niet een regeringsmeerderheid kan vormen, en wie welke minister wordt.
De grondwettelijke bepaling dat de Koning na raadpleging van de voornaamste politici en zogenaamde ‘gestelde lichamen’ de formateur en achteraf zijn ministers aanstelt, is niets meer dan een goochel act of playbackshow, aangestuurd door de de voornaamste partijen.
Met andere woorden: onze democratie bestaat er in dat wij bij verkiezingen onze soevereine macht overdragen aan de partijen, waarvan een aantal onder hen bedisselen hoe en met wie zij de komende vier jaar op dictatoriale wijze het beleid gaan bepalen en uitvoeren.
Daardoor ontbreekt het binnen de regeringsmeerderheid ook meestal aan overeenstemming en wordt ‘besturen’ meer dan eens een aaneenschakeling van compromissen waarmee problemen zelden (lees nooit) echt worden opgelost.
Hoe dan ook, in een democratie waar het volk zijn eigen leiders of regering niet kan kiezen, en zelfs niet wordt geraadpleegd (referendum) over het afstaan van nationale bevoegdheden en internationale verdragen, (zie de Europese verdragen) is de democratie een leugen van zichzelf.
Het feit dat het in de meeste andere ‘democratische’ landen er niet veel beter aan toe gaat, is daar geen verzachtende omstandigheid voor.
Dus wat kunnen wij de schapen nu nog doen?
Een staatsgreep?
Ok, de vraag is dus aan jullie.
Hoe zouden jullie dat plannen? Ben ik de enige die het zat is? Wat kunnen we doen?
Zoals jullie nu wel snappen heb ik het helemaal gehad met de politiek in NL.
Dat deze heren zichzelf opdoeken en de eer aan zichzelf houden zal vast een utopie zijn.
Voordat die schurken het land helemaal in de uitverkoop hebben gegooid zou een staatsgreep terecht op z’n plaats zijn.
Niet dat ik iets aan het plannen ben, (AIVD) maar ik droom er wel eens over.
Met geweld lossen we dit niet op maar een ander idee:
Ik zie een probleempje in dit plan: Het volk net als de elite (lees tuig) en wil iedereen aan het einde van de maand een riant bedrag bijgestort krijgen van de werkgever / slavendrijver.
Let nu maar eens op de manier van denken in je eigen koppie. Stap jij in de ziektewet/WAO, Je geeft immers aan dat je doodziek word van de corruptie, en neem je genoegen met minder financiële middelen of denk je alleen aan je eigen hachje en wat je aan het einde van de maand op je rekening hebt staan.
Ik weet precies wat de meesten van jullie nu denken. Jullie zijn precies hetzelfde als de elite. jullie denken alleen aan jezelf en je koopkracht!
Helaas we doe het zelf!
Denk, denk…….Nee dat doen we maar niet daar hebben we ook onszelf mee.
Dat bedoel ik nou mensen.
Volgens mij willen of kunnen jullie niet als jullie er persoonlijk slechter (lees armer) van wordt.
Graag uw reactie!
Hoe `overdracht` van onverwerkte emoties relaties kan beschadigen
Het zal velen net zo vergaan als destijds Sigmund Freud. Hij merkte dat zijn patiënten ten opzichte van hem vaak gevoelens als agressie of aanhankelijkheid gingen koesteren zonder dat daartoe aanleiding was. Deze gevoelens hadden veelal grote gevolgen voor het gedrag van de patiënten en daarmee voor de relatie. Voorgangers, leraren, kringleiders en pastoraal werkers zullen dit herkennen, want zij hebben hier regelmatig mee te maken.
Freud heeft ontdekt dat deze gevoelens voortkomen uit vroegere problematische relaties uit het verleden, zoals bijvoorbeeld een autoritaire vaderfiguur. Freud noemde dit fenomeen `overdracht`. Het blijkt dat overdracht een vrij algemeen menselijk verschijnsel is, dat in allerlei soorten relaties een rol kan spelen. Helaas vaak een verwoestende. Ook onder christenen.
De lezingen van Valerie McIntyre over dit onderwerp roepen veel herkenning op en hebben zeer bevrijdend gewerkt voor voorgangers, leiders en gemeenteleden. Bevrijding van de verlammende effecten van niet herkende overdracht, waarbij iemand herinneringen en emoties uit het verleden overdraagt op iemand in het heden. Uit die lezingen is dit boek ontstaan.
Zolang dit verschijnsel niet wordt herkend en er niet aan wordt gewerkt, lijdt iedereen eronder, in het bijzonder degene die in de overdracht zit – het schaap in wolfskleren. Maar er is wat aan te doen. God kan relaties en mensen genezen. Dit boek helpt overdrachtsrelaties te herkennen en laat zien wat de oplossingen zijn.
Uit het voorwoord van Leanne Payne: ` Wanneer je begrijpt wat Valerie uiteenzet in dit boek, dit begrip onderscheidt en op de goede manier in verband brengt met de geestelijke oorlog die vandaag de dag woedt in het lichaam van Christus, word je gesterkt in `de gave van het strijden`. (…) Ik vertrouw erop dat Schapen in wolfskleren zal voorzien in een belangrijk stuk bewapening in onze strijd, dat het ons helpt om weerstand te bieden en staande te blijven wanneer de strijd is gestreden.`
MacIntyre, V.J.
ISBN 9789076596334, 2003, 153 blz., ingenaaid, druk 1, Novapres, Uitgeverij
Onze sponsor Colani | Ontwerp: Oppositie 2.0 door colani.nl