De Buitenparlementaire Oppositie

Geert Wilders moet voor de rechter verschijnen. In het blog staan in de voorspellingen bij de meesten wel iets over ophef met Wilders. En het moet gezegd worden, hij heeft de aandacht van de media weer op zich gericht hoor.

Wilders wordt dus vervolgd voor zijn uitspraken in de krant en de film Fitna.
Wie zijn tegen? Verdonk en de VVD natuurlijk immers het betreft de vrijheids van meningsuiting en hoever moet deze reiken in het Politieke Debat.
Ook tegen is de SP, logisch, Karabulut en Van Bommel liepen onlangs luidkeels “intifada” te roepen in een bedenkelijke demonstratie tegen de oorlog in Gaza. Moscowicz heeft aangifte tegen beiden gedaan tegen deze uitspraken.
Het gaat dus om haatzaaiende, discriminerende en beledigende opmerkingen BUITEN de Tweede Kamer.
En mag dit en kan dit?? IS het geoorloofd alles te roepen in het Politieke Debat??
Mijn antwoord is dan nee, sorry Wilders andere luidroepende leden. Het strijdtoneel om alles te roepen heet de Tweede Kamer, daar mag het en is het geoorloofd. Echter buiten die Tweede Kamer gelden regels die voor iedereen hier geldt. En dat is een vrijheid van meningsuiting met een beperking die in het strafrecht terug te vinden is.
Genoeg is genoeg! Maar dan in uitspraken die te ver gaan.

De kwestie Wilders en de demonisering van een debat.

Dit boek is een vervolg op ‘Vermoord en verbannen’, maar onafhankelijk daarvan te lezen. Marres behandelt, naast de stukken ter verdediging van Geert Wilders tegen demonisatie, op grondige en scherpe wijze kwesties van het multiculturalisme, cultuurrelativisme, islamisering en verwante thema’s, zoals de vrijheid van meningsuiting en discriminatie. Stukken tegen een ideologie, maar ook commentaar over daarmee verbonden gebeurtenissen.

Auteur: R. Marres
Paperback
180 pagina’s | Uitgeverij Aspekt B.V. | november 2008

Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
De auteur, voormalig universitairdocent filosofie en moderne Nederlandse letterkunde, heeft de tegenstand tegen de ideeen van Wilders en de reacties op de angst voor de islam tegen het licht gehouden. In die zin is dit zeker een vervolg op zijn eerder verschenen werk ‘Vermoord en verbannen, de aanvallen op Pim Fortuyn en Ayaan Hirsi Ali en hun verdediging van westerse waarden’ (2006)* en ligt het in het verlengde van het recent uitgekomen ‘Het verraad van links’** van Carel Brendel. Zorgvuldig maar zeer leesbaar worden uitspraken van publicisten als Ramdas, Ellian, Spruyt, Moring, Bart Tromp en vele anderen afgewogen en, indien ze niet op een waterdichte redenatie berusten, gefileerd. Verhulde scheldkanonnades worden zo gescheiden van zinniger uitspraken. De titel dekt dan ook de inhoud volledig. Een op logica berustende analyse van bepaalde elementen van de islam die in strijd zijn met onze westerse verworvenheden, en die verworvenheden ook in gevaar kunnen brengen, is het resultaat. Soms schokkend, nooit vervelend en voor iedereen leesbaar. Onmisbaar voor iedereen die wil meepraten over ‘de kwestie Wilders’ en de islam in Nederland.

(NBD|Biblion recensie, Drs. H.H.M. Meyer)

In het Historisch Nieuwsblad wijst politiek historicus Gjalt Zondergeld erop dat de Nederlandse nazi-aanhangers van de NSB een meeuw in hun logo gebruikten, net als de PVV. Ook de Nationaal-Socialistische Beweging (NSB) gebruikte de meeuw in de jaren dertig en veertig als teken van vrijheid en nationale saamhorigheid.

Zondergeld vindt de gelijkenis tussen de meeuwen van de PVV en de NSB treffend. Hij wijst op een poster uit 1941, waar net als bij het PVV-logo de meeuw is geplaatst naast het woord ‘vrijheid’ Zondergeld opde website van het Historisch Nieuwsblad: “De meeuw kent een traditie als vrijheidssymbool, zoals de duif een symbool is van vrede. Daarnaast roept de meeuw nationale gevoelens op, omdat hij in dit land aan zee veel voorkomt. Dat zie je bij de NSB, maar ook bij de PVV, waar de meeuw zelfs een rood-wit-blauwe verendek heeft gekregen. Voor een partij die vrijheid en nationalisme hoog in het vaandel heeft, is de meeuw een logisch gekozen symbool. Maar wel één, die door de geschiedenis besmet is. Tenzij de PVV graag wil lijken op de NSB, vind ik het heel dom om voor de meeuw als logo te kiezen.” De NSB gebruikte de meeuw niet alleen op propagandaposters, maar ook als hét symbool van haar jeugdafdeling, de Jeugdstorm. Die voerde de meeuw op vlaggen, uniforms en drukwerk. Het tijdschrift van de Jeugdstorm heette De Stormmeeuw.

Wilders is boos over het artikel en zegt niets te maken te willen hebben met ‘foute clubs als de NSB’. Hij noemt in De Pers de vergelijking tussen het PVV-logo en dat van de NSB ‘het werk van een zieke geest’.

De PVV-voorman zegt dat hij geen rekening kan houden met iedere foute club uit de wereldgeschiedenis die ooit een symbool heeft gebruikt.